خدیش سرپرست هیأت باستان‌شناسی، هدف از کاوش بنای محوطۀ 85 سد چم‌شیر را به دست آوردن تصویری روشن‌تر از پلان، کارکرد و همچنین مواد فرهنگی متعلق به استقراری معمولی از جوامع کوچ‌نشین محلی عنوان و تصریح کرد:به دلیل نبود سفال‌های شاخص در سطح این سازه و اطراف آن موضوع قدمت‌سنجی سازه نیز مورد توجه گروه کاوش قرار گرفت.
به گزارش روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، پوریا خدیش سرپرست هیأت باستان‌شناسی 16بهمن 1401 با اعلام این خبر گفت: محوطۀ 85 شامل مجموعه‌ای از سنگ‌چین‌ها است که در فاصلۀ حدود 5/6 کیلومتری جنوب شرقی سازۀ سد و در دامنۀ کوه چم چرو قرار گرفته است.
او با بیان‌اینکه، اثر طبیعی و شاخص دامنه عروس درست در بالای محوطه واقع شده و در فاصلۀ 60 متری سمت چپ محوطه مسیر یک چشمۀ خشک شده وجود دارد که ادامۀ آن به نهری کوچک در حاشیه تپه می‌پیوندد افزود: بخشی از این محوطه که برای کاوش انتخاب شد بر روی یک تپۀ کوتاه و تا حدودی مسطح شده واقع شده است.
این باستان‌شناس، هدف از کاوش بنای محوطۀ 85 را به دست آوردن تصویری روشن‌تر از پلان، کارکرد و همچنین مواد فرهنگی متعلق به استقراری معمولی از جوامع کوچ‌نشین محلی عنوان و تصریح‌کرد: علاوه بر این، به دلیل نبود سفال‌های شاخص در سطح این سازه و اطراف آن موضوع قدمت‌سنجی سازه نیز مورد توجه گروه کاوش قرار گرفت.
خدیش گفت: بر اساس کاوش‌های صورت گرفته، مشخص شد که برای استحکام‌بخشی به ساختمان و جلوگیری از رانش دیوارها بر اثر عوامل طبیعی نوعی زیرسازی با سنگ‌های لاشه یا صفه‌سازی صورت گرفته است.
سرپرست هیأت باستان‌شناسی با بیان اینکه، با کاوش‌های انجام شده چارچوب کلی ساختمان به دست آمد که این بنا شامل دو اتاق با ورودی‌های جداگانه رو به سمت شمال است خاطرنشان کرد: نکتۀ جالب توجه ضخامت بیشتر دیوار در اتاق شرقی نسبت به اتاق غربی است.
او تصریح‌کرد: به عبارت دیگر ساختمان شرقی با حدود 50 سانتیمتر قطر حدود 10 سانتیمتر ضخیم‌تر از دیوارهای اتاق غربی است که احتمال دارد از اتاق با دیوار ضخیم‌تر برای سکونت افراد و از اتاق دیگر به شکل انباری و آشپزخانه استفاده می‌شده است.
این باستان‌شناس افزود: در کف اتاق غربی در نزدیکی سه کنج دیوار قبر کوچکی رو به قبله با سنگ لحد یافت شد که احتمالاً متعلق به یک نوزاد بوده است، مطالعات قوم نگاری مشخص ساخته‌اند که در برخی از نواحی ایران نوزاد تازه فوت شده را به جای قبرستان در کف خانه دفن می‌کرده‌اند.
او گفت: مصالح ساختمان‌سازی را سنگ‌های بزرگ‌تر در بخش تحتانی و سنگ‌های متوسط در بخش فوقانی تشکیل می‌دهند و فاصلۀ مابین این سنگها نیز با ملاتی از کاه و گل پر می‌شده است.
سرپرست هیأت باستان‌شناسی اظهارکرد: سقف بنا نیز از تیرهای چوبی و حصیر یا شاخ و برگ درختان با اندودی از گل بوده و در حال حاضر سفال‌های به دست آمده قدمت بنا را به اواسط دورۀ اسلامی می‌رساند اما برای حصول به نتیجۀ قطعی انجام مطالعات بیشتر مورد نیاز است.
خدیش، مکان دیگری که توسط گروه کاوش مورد مطالعه قرار گرفت را سازهای خشتی در فاصلۀ حدود 300 متری شمال شرق محوطۀ 85 اعلام کرد و افزود: ابعاد این تک بنا که بر اثر شخم‌زنی کشاورزان محلی و همچنین حفاران غیرمجاز به شدت تخریب شده 7×9 متر و ابعاد خشتهای آن 40×47 سانتیمتر است.
این باستان‌شناس در پایان گفت: بر اساس شواهد موجود و تحقیقات محلی قوم‌باستان‌شناختی به نظر می‌رسد کارکرد بنای فوق به عنوان مکانی برای تدفین شخصی محترم و همچنین محل به امانت گذاشتن استخوان‌های افراد متوفا برای حمل و تدفین در اماکن مقدس بوده است.
بدون دیدگاه