فیلم‌های ایتالیایی زیر ذره‌بین تماشاچی‌ها

جشنواره بین المللی فیلم ونیز در هفتاد و نهمین دوره برگزاری قدیمی‌ترین رویداد فیلم جهان که امسال نودمین سالگرد تأسیس خود را نیز جشن می‌گیرد، میزبان آثار بسیاری از فیلمسازان جهان است که در این میان سینمای ایتالیا هم با ۸ فیلم در بخش‌های مختلف عرض اندامی کند.
به گزارش خبرنگار ایرنا از ونیز، در هفتاد و نهمین دوره از جشنواره فیلم ونیز، در بخش اصلی فیلم Il Signore delle Formiche جانی آملیو (Gianni Amelio)، در بخش فیلم‌های داستانی در بخش خارج از مسابقه The Hanging Sun فرانسسکو کاروزینی (Francesco Carrozzini)
و Drought Siccità پائولو ویرزی (Paolo Virzì)، در بخش فیلم‌های غیرداستانی جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۲ در بخش خارج از مسابقه Gli Ultimi Giorni Dell’Umanita انریکو گزی (Enrico Ghezzi)، آلساندرو گاگلیاردو (Alessandro Gagliardo)، In Viaggio – جانفرانکو رزی (Gianfranco Rosi)،
The Matchmaker – بندتا آرجنتیر (Benedetta Argentieri)، در بخش افق ها، Princess روبرتو د پائولیس (Roberto De Paolis) و Ti Mangio il Cuore پیپو مزاپسا (Pippo Mezzapesa) و در بخش نامزدهای جشنواره ونیز ۲۰۲۲ در بخش هفته بین‌المللی منتقدان (در مسابقه) Margini – نیکولو فالستی (Niccolò Falsetti) از ایتالیا نمایش داده می‌شوند.
در میان داوران هم لئوناردو دی کوستانزو (Leonardo Di Costanzo) کارگردان و فیلمنامه‌نویس ایتالیایی حضور دارد.
با وجود ارائه این تعداد فیلم از فیلمسازان ایتالیایی برای هفتاد و نهمین جشنواره فیلم ونیز، کیفیت فیلم‌های ایتالیایی همواره مورد انتقاد کارشناسان و منتقدان سینمای این کشور و جهان بوده است.
چند هفته پیش، در گفت و گویی با روزنامه «لا رپوبلیکا – La Repubblica» ایتالیا، «آالبرتو باربرا – Alberto Barbera»، مدیر جشنواره فیلم ونیز گفته بود امسال فیلم‌هایی که برای هفتاد و نهمین دوره جشنواره انتخاب کردیم عالی بودند که در برخی موارد آثار درخشانی هستند. با این وجود، به نظرم لازم است روی هم رفته روی کیفیت فیلم‌ها سرمایه‌گذاری انجام شود.
باربرا این را هم گفته که میزان تولیدات امسال در مقایسه با بازار فیلم ایتالیا و ظرفیت پلتفرم‌ها برای گنجاندن آن‌ها بسیار زیاد است.
به گفته او، در سال ۲۰۲۱، ۲۵۰ فیلم بلند در ایتالیا ساخته شد؛ سطحی از تولید که به دهه ۱۹۶۰ تعلق دارد. اما در عین حال او تأکید کرد که صنعت فیلم‌سازی ایتالیا باید کیفیت را بر کمیت اولویت دهد.
با وجود ساخت این میزان فیلم، کمتر کسی برای تماشای این فیلم‌ها به بیرون از خانه‌های خود می‌آیند و دلیل آن کیفیت پایین تولیدات است. اما اگر می‌توان گفت تعداد زیادی فیلم ایتالیایی ساخته می‌شود، واضح است که افراد کمی برای تماشای آن‌ها بیرون می‌آیند.
«پول ما را پس بده»، یک ابتکار سنتی است که در این دوره از جشنواره فیلم ونیز هم توسط انجمن Codacons on the Lido سازماندهی شده است.
این انجمن توسط جیانی ایپولیتی مدیریت می‌شود که در آن تماشاگران جشنواره می‌تواند نظر خود را در مورد فیلم‌های حاضر در مسابقه، بازیگران، کارگردانان و به طور کلی رویداد، با ابراز قدردانی و انتقاد ارائه کنند.
سال گذشته نیز، این ابتکار اجماع قابل توجهی را در بین مردم به ثبت رساند، با صدها پیام از بینندگان با نظراتی که اغلب طعنه‌آمیز، گاهی وحشیانه و همیشه خنده دار بود.
تاکنون نقدهای زیادی در سال‌های اخیر به فیلم‌های ایتالیایی وارد کرده‌اند که نشان می‌دهد ضعیف به نظر می‌رسند و با رقبای خارجی همخوانی ندارند. انتقادهایی که به سینمای ایتالیا کمک می‌کند تا پیشرفت کند و کارگردانان را به سمت یافتن تفاسیر جدید وایده‌های جدید سوق دهد.