یادداشت/ فرزاد موتمن
طى دو روز گذشته فضاى مجازى شاهـد واكنش هـاى منفى بسيار وسيعى از طرف كاربران از اقشار مختلف، از عموم مردم گرفته تا حرفه اى هـاى سينما ، نسبت به نحوه حضور برخى از بازيگران ايرانى در جشنواره كان بوده است . از هـمكارى يكى از بازيگران با سريالى كه حالا ديگر ثابت شده كه با پولى كه اختلاس و دزدى شده بوده ساخته شده گرفته تا استورى هـمين بازيگر كه در آن تصويرى از يكى از متهـمان به ” آزار جنسى ” ديده ميشود تا يك بوسه ، ” بد لباسى ” ، ” بد ادائى ” و بالاخره عدم هـمدردى با مردم عزادار آبادان و … هـمچنين چندى پيش كه ” حاج كاظم ” ” پيام صلح براى آمريكائيان ” برده بود و سال گذشته هـنگام حضور ” قهرمان ” در هـمين جشنواره هـم واكنشهاى مشابهى را مشاهده كرده بوديم. بنظر ميآيد كه اين ميزان نارضايتى از نحوه حضور سينماگران ايرانى در محافل جهانى بيشتر نشاندهنده گرايشى ست كه به صورت آشكار عنوان نمي‌شود و آن خيلى رك و صريح اينست كه ديگر مردم بر خلاف دهه‌هاى پيشين علاقه چندانى به شريك شدن در شادمانى برنده شدن سينماگران ايرانى در جشنواره ها را ندارند.
اگر زمانى مردمى كه در كشور خود با انواع محروميت ها، موانع و تحقيرهـا روبرو بودند، دريافت جايزه‌اى را به نشانه نوعى اثبات وجود ايرانى هـا، جشن مي‌گرفتند و شادمانى مي‌كردند، حالا ديگر تحمل تورم لجام گسيخته و عدم تثبيت دائمى قيمت‌هـا و آشفتگى عمومى اوضاع و اتفاقات و خبرهـاى بدى كه بى وقفه يكى پس از ديگرى بر سرشان خراب ميشود، نه تنهـا باعث شده كه ديگر علاقه سابق را به اين جوائز نشان ندهـند، بلكه حالا تلاش هاى از بالا را براى استمرار حضورهـاى بين المللى كه چهـره اى فرهـنگى از كشور در اذهـان عمومى بين المللى ايجاد مي‌كند ، حس مي‌كنند و تشخيص مي‌دهند.
حالا ديگر يك بوسه اينگونه تعبير ميشود كه مي‌خواهـند به دنيا نشان بدهـند كه در اين كشور هـمه چيز عادي‌ست . بنظر مي‌رسد كه “بيزنس” جشنواره با مسائل بغرنج و پيچيده اى روبرو باشد و چشم اندازهـاى تازه اى بايد براى آن فرض كرد.
بدون دیدگاه