یادداشت / جمشید پوراحمد
به کجا رسیدهایم و چه ادامه نگران‌کننده‌ای پیشروی تک تک‌مان خواهد بود!
به گمانم به زمان نئاندرتال ها خواهیم برگشت که غارنشینانی پست و خشن توصیف شده‌اند!
اما برخلاف کوتاهی و بی‌مهری‌های مکرر ما… چه نگاه مشترک زیبا و عارفانهای بین بانوی هنرمند آتنه فقیه نصیری و «سیمون وی» هست؛ هنرمندی که به دوستی در قاره‌ای دیگر نوشت…
«بیا به این فاصله عشق بورزیم، فاصلهای که به تمام و کمال در تار و پود دوستی تنیده، چرا که آنهایی که یکدیگر را دوست ندارند، فاصلهای بین‌شان نیست؛ عشق همان فضایی است که فاصله بین او و دوستش را پر می‌کند و به آن رنگ می‌بخشد…»
***
آنته فقیه نصیری از جمله هنرمندانی است، که از ریشه، خاک، اندیشه، فرهنگ و هنرمان پاسداری کرده؛
آتنه فقیه‌نصیری یک گنجینه هنری در کارنامه حرفهای خود دارد… اکثر آثاری را که او در آنها ایفای نقش کرده در بایگانی ذهن ما ثبت شده و خاطراتش همچنان برای بینندگان و تماشاگران جاری‌ست؛ آثاری چون خانه سبز، مدار صفر درجه، جراحت، داستان یک شهر، قارچ سمی، دو نفر و نصفی، شیدایی و مزرعه پدری.
آتنه فقیه نصیری هنرمندی‌ست که مکانیزم بازی‌اش کاملا مدرن و متفاوت است،
آتنه فقیه نصیری بانوی هنرمندی که از هیاهو و ماجرا پرهیز کرده و با دوستدارانش همدل و همراه بوده.
متاسفانه پرفروشترین کتاب‌های ما، کتب آشپزی و تعبیر خواب است(!) این بدین معنی است که زندگی‌مان در خوردن و خوابیدن تعریف…
اگر وضع به همین منوال پیش برود، بزودی نسل دوستی و مهربانی‌ها منقرض خواهد شد!
پیشاپیش تبریک بنده را بپذیرید!
بدون دیدگاه