کارگردان نمایشنامه‌خوانی «آن کس که نیامده می‌داند» که در بخش نمایشنامه‌خوانی رویداد بین‌المللی «صاحبدلان» حضور دارد، این اثر را نمایشنامه‌ای تاریخی مذهبی با داستانی واقعی معرفی کرد.
مجید ستایش کارگردان شرکت‌کننده در بخش نمایشنامه خوانی دوازدهمین رویداد سراسری و اولین دوره بین‌المللی «صاحبدلان» که روز یکشنبه ۲۰ آذرماه ساعت ۱۷ در تالار مشاهیر مجموعه تئاتر شهر میزبان مخاطبان بود درباره این اجرا به مهر گفت: زمان وقوع نمایشنامه «آن کس که نیامده می داند» به دوران خاندان عباسی و امام رضا (ع) برمی‌گردد. ۲ دختر عبدالله مامون به همراه کنیزشان شخصیت‌های این اثر هستند. ام الحبیبه دختر بزرگ مامون عباسی و همسر امام رضا (ع) است و ام الفضل نیز دختر کوچک‌تر مامون و همسر امام جواد (ع) است که در این نمایش به زندگی و شخصیت آنها پرداخته می‌شود.
وی ادامه داد: این اثر یک نمایشنامه تاریخی مذهبی براساس واقعیت است. من مدتها درگیر کارهای پژوهشی بودم و در واقع قصد روی صحنه بردن اثر نمایشی یا اجرای نمایشنامه خوانی را نداشتم اما با توجه به اینکه متن این اثر نمایشی را دوست داشتم و همچنین نمایشنامه خوانی فرصت زیادی از من نمی‌گرفت، ترجیح دادم تا با این اثر در این بخش شرکت کنم.
این کارگردان توضیح داد: با وجود اینکه نمایشنامه خوانی مرا درگیر کرد اما برای آن افکت ساختم و کار کمی به سمت اجراخوانی نزدیک شد.
این هنرمند با بیان اینکه نمایشنامه خوانی «آن کس که نیامده می داند» با گریم انجام شد تا تصویری که تماشاگر از بیرون می بیند، زیبا باشد، گفت: من همیشه روی انتخاب بازیگران و عوامل کارهایی که انجام می‌دهم، حساس هستم و اولویت‌های خودم را براساس اصول شخصیت‌های نمایشنامه انتخاب می‌کنم. یکی از اصول کارگردانی علاوه بر انتخاب متن مناسب، انتخاب بازیگران و عوامل است.
وی افزود: انتخاب بازیگران برای نمایشنامه خوانی براساس جنس صدا انجام شد اما با توجه به حرفه‌ای بودن بازیگران کار، قرار است تا به زودی این نمایشنامه را به صورت اجرا با همین بازیگران روی صحنه ببرم.
ستایش با اشاره به اینکه سال‌ها درگیر پژوهش، تدریس و داوری تئاتر بوده است، توضیح داد: تئاتر همیشه مظلوم واقع شده است و اگر ما کار نکنیم، غیر تئاتری‌ها جایگزین خواهند شد. ما باید نشان دهیم که تئاتر همیشه زنده است و چراغ سالن‌های تئاتر همیشه روشن خواهد بود.
این کارگردان در پایان گفت: ما باید حرف‌هایمان را با هنرمان بزنیم. آنچه را دوست داریم یا دوست نداریم، باید با کار خود نشان دهیم، موسیقیدان با موسیقی، نقاش با نقاشی‌هایش و تئاتری با تئاترش. من نگاه و حرفم این است که یک هنرمند باید حرفش را با اثر هنری خودش بیان کند.
بدون دیدگاه