بانی‌فیلم: نشریه آمریکایی نیویورک نایمز در گزارشی به نقد و بررسی فیلم مستند «جاده‌نورد» (Roadrunner) ساخته مورگان نویل پرداخته، مستندی که درباره زندگی آنتونی بوردین آشپز و مجری معروف است.
نیویورک تایمز تیتر «نمک، شکر و بدون چربی» را برای این گزارش انتخاب کرده و در ادامه نوشته: «جاده‌نورد» مستندی تیزبین، واضح و جذاب است که سعی دارد همزمان یک مرد درخشان و آشفته را به یکدیگر سنجاق کند.
جنت کتسولیس منتقد نیویورک نایمز در نقد «جاده‌نورد» می‌نویسد که در پایان «جاده‌نورد: فیلمی درباره آنتونی بوردین» مستند زنده و مبهم مورگان نویل، به سختی می‌شد تماشاگری را یافت که از دیدن این فیلم دچار احساسات نشده و اشک نریخته باشد.
آنتونی بوردین که دقیقاً سه سال پیش در سن 61 سالگی درگذشت، چیزهای زیادی بود؛ او یک آشپز، فردی حس‌گرا، شخصی معتاد و بالاخره مسافری در جهان بود که هر کدام از آنها می‌توانست بازیگر این فیلم مستند باشد. با این حال او به عنوان یک نویسنده به مشهور رسید که مستند «جاده‌نورد» شکل شوم و ناخوشایندی از آن را ساخته است.
مستند زنده و شلوغ مورگان نویل یک مستند زندگینامه‌ای نیست.
کلمات آزار دهنده و معطر از کتابهای بوردین، برنامه‌های تلویزیونی او و حضورهای متعددش در مکان‌های عمومی در حالی‌ست که نویل این شخصیت‌ها را به هم می ریزد و با استفاده از تصاویر بایگانی، تقریباً بیش از حد ضروری کاری کرده که تاثیر فیلم از بین برود.
نویل با درکی فراوان، همدلی و خودشیفتگی آنتونی بوردین را به ما نشان می‌دهد: مردی که حاضر نبود رنجی را که در مناطق جنگی مشاهده کرده بود به یک بسته تلویزیونی ضعیف تبدیل کند.
آنتونی بوردین در یخشی از این مستند اعتراف می‌کند: «می دانید، چیزی در من گم شده بود، بخشی از شخصیت‌های من می‌خواستند یک شیطان پیشگو شوم…»
این آگاهی تاریک در مورد شخصیت آنتونی بوردین، بیش از مصاحبه‌های مملو از حکایات پر سر و صدا و یادگاری‌های زیبای او دیده می‌شود و به توضیح مرگ خودخواسته‌اش کمک می‌کند. مرگی که به اعتقاد بسیاری، غیرقابل توصیف است.
بوردین کودکی که بدبخت و عصبانی بود، به مردی درخشان و بزرگ تبدیل شده بود که با استعداد و دردهایش پیوند خورده بود.
«جاده‌نورد» مشخص می‌کند که احتمالاً حق با بوردین بوده…
بدون دیدگاه