بانی‌فیلم: دوبلورهای نسل اول و دوم سینمای ایران که برخی‌شان به خاطر اشتیاق، دستی هم در دنیای بازیگری فیلم و سریال داشتند، از هنرمندان شاخصی هستند که یادشان هیچ‌گاه از حافظه سینمادوستان نخواهند رفت.
چگونه می‌توان هنرمندان این دو نسل را که با صدای‌شان، جادوی سینما را برای علاقمندان فیلم، صدچندان کردند، فراموش کرد؟
وجود موثر این دوبلورها تا آن جایی مشخص است که حتی هنرنمایی هنرپیشه‌های مطرح سینمای جهان، صرفاً با طنین صدای این هنرمندان، باورکردنی‌تر و پذیرفتنی‌تر در اذهان ماندگار می‌شد.
تصور چهره ماندگار مارلون براندو بدون صدای زنده‌یاد چنگیز جلیلوند، برت لنکستر بدون صدای ایرج ناظریان، به خاطر آوردن بازی کرک داگلاس بدون صدای عطاء کاملی، تصور فیلم‌های الیزابت تیلور بدون شنیدن صدای ژاله کاظمی، تماشای فیلم‌های آنتونی کویین بدون شنیدن صدای منوچهر اسماعیلی، یا دیدن فیلم‌های آلن دلون بدون خسرو خسروشاهی، و تماشای کلاسیک‌های همفری بوگارت منهای صدای حسین عرفانیان، نقش‌آفرینی جک نیکلسون بدون شنیدن صدای ناصر طهماسب، بازی رایان اونیل بدون صدای سعید مظفری و تماشای فیلم‌های رابرت دنیرو، تام هنکس و… روی پرده سینما، بدون صدای منوچهر والی‌زاده جزو محالات است!
کنار گذاشتن صدای دوبلورها از چهره این هنرپیشه‌ها، در واقع گم کردن یکی از مهم‌ترین پازل‌های سرسپردگی جماعت «فیلم‌باز» به دنیای فیلم و سینماست!
هر کدام از دوبلورهای نسل‌های اول و دوم، شاخصه‌های هنرمندانه‌ای را در ارایه تیپ‌ها و شخصیت‌های هنرپیشه‌ها داشتند، تبحر زنده‌یاد منوچهر اسماعیلی در ارایه تیپ‌های شاخص و قدرت بیان حسین عرفانیان در نمایاندن شخصیت‌های مختلف از توانایی‌های خاص هنرمندان دوبله حکایت داشت.
در میان دوبلورها، هنرمندان شاخص دیگری هم بوده و هستند که طنین صدای‌شان صرفاً یادآور شخصیت‌های بزرگ دنیای هنرپیشگی‌ست؛ زنده‌یادان احمد رسول‌زاده، ایرج رضایی و شمار دیگری از گویندگان فیلم که صداهای‌شان هویت‌بخش شخصیت هنرپیشگان ایرانی و خارجی است.
زنده‌یاد منوچهر والی‌زاده در زمره هنرمندان شاخص دوبلاژ قرار دارد که پیش از انقلاب، سال‌ها به عنوان جوان اول در فیلم‌های سینمایی بازی کرد.
صدای شاخص او و صحبت کردن به جای خود در فیلم‌های سینمایی دهه‌های چهل و پنجاه، در تثبیت جایگاه هنری‌اش نقشی بزرگ داشت.
والی‌زاده گوینده نقش‌های متنوعی در سینما و تلویزیون بود؛ یکی از ماندگارترین هنرنمایی‌‌های او صحبت کردن به جای رابرت کنراد بازیگر نقش جیم وست در سریال وسترن «غرب وحشی وحشی» بود. بخش بزرگی از موفقیت این سریال که از شبکه اول تلویزیون ملی پخش می‌شد، حاصل صدای دلنشین منوچهر والی‌زاده بود.
والی‌زاده پس از انقلاب تجربه دیگری هم در گویندگی برای وسترن دارد؛ انیمیشن «لوک خوش شانس» اگرچه کارتونی طنزآمیز بود، اما مهارت والی‌زاده در تفکیک قائل شدن میان موقعیت‌های طنز و جدی، «لوک خوش شانس» را به یکی از تماشایی‌ترین برنامه‌های تلویزیون مبدل کرده بود.
با وجود اینکه دوبلورهای نشل جدید هم، هنرمندان قابلی هستند اما باید به نکته تاسف‌برانگیزی در مورد دوبلورها و دنیای دوبلاژ اشاره کرد، آن هم اینکه با خالی شدن صحنه از هنرمندان بی‌تکراری چون جلیلوند، اسماعیلی، عرفانی، طهماسب، رسول‌زاده، عرفانی، والی‌زاده و…، یافتن جایگزین برای این جمع هنرمندان بسیار دشوار و شاید محال باشد.
روح تمامی این عزیزان شاد باشد…
بدون دیدگاه