سخنگوی اتحادیه مراکز فنی و پشتیبانی تولید با اشاره به بی‌نتیجه ماندن سامانه میلیاردی شناسا درباره جزییات مبادله سینماشهر با یک شرکت خصوصی و خرید تجهیزات غیرحرفه‌ای توضیح داد.
کامران سحرخیز در گفت‌وگو با مهر درباره جزییات خرید تجهیزات غیرحرفه‌ای برای سینماها توسط موسسه سینماشهر در دوره مدیریت قبلی توضیح داد: حقیقتاً من هم درباره مسائل و جزییات مالی این اتفاق خبر ندارم. چند بار هم درباره اطلاع از جزییات مبادله سینماشهر با این شرکت خصوصی درخواست دادیم اما به ما اطلاعاتی ندادند. قرار بود در سامانه‌ای جزییات خرید و فروش‌هایشان را به صورت شفاف اعلام کنند اما گفتند این اطلاعات خصوصی است در حالی که سینماشهر یک موسسه خصوصی نیست. اکنون اطلاع نداریم که چه حجم از اعداد و ارقام مبادله شده اما قطعاً رقم بالایی بوده است. متاسفانه با این بودجه زیاد اجناسی خریداری شده که غیرحرفه‌ای بوده و برای سینما مناسب نبوده‌اند.
وی افزود: این سیستم‌های خریداری‌شده آزمایش نشده و مورد بررسی جدی قرار نگرفته بودند. زمانی که ما متوجه مشکل این تجهیزات شدیم، هشدار دادیم اما نتوانستند آنها را درست کنند و موضوع را مسکوت گذاشتند.
سخنگوی اتحادیه با انتقاد از ایده شکستن انحصارطلبی شرکت‌های فروش تجهیزات در دوره قبلی گفت: ایده آقای هاشم میرزاخانی در آن زمان این بود که شرکت‌های دست‌اندرکار در این حوزه، اجناس و تجهیزات سینمایی را گران‌تر می‌فروشند و در این زمینه انحصار ایجاد کرده‌اند. چطور ممکن است ۳ یا ۴ شرکت انحصار ایجاد کنند اما یک شرکت به‌صورت تکی اجناس غیرحرفه‌ای خود را به سینماشهر بفروشد؟ مسلماً این عبارت غلط است.
سرورهای بلااستفاده چند میلیارد آب خورد؟
وی تصریح کرد: در بحث سالن‌سازی سینما، فقط مسئله سرور مطرح نیست؛ شما برای یک سالن سینما به سیستم صوتی، پرده، صندلی، پروژکتور و … نیز نیاز دارید. آنطور که مشخص بود، آن شرکت مذکور سرور را با قیمت پایین ارائه می‌کرد، اما باقی تجهیزات را با قیمت بالاتر می‌فروخت. یعنی فقط یک قلم جنس را با قیمت پایین عرضه کرده بود که اتفاقاً سرورها هم اصلاً باکیفیت نبودند و نسبت به تجهیزات دیگر قیمت خیلی بالایی نداشتند. طبق اعلام خودشان، مثلاً اگر ۱۰۰ سرور خریداری شده و هرکدام از آنها ۱۰۰ میلیون تومان باشد، فقط ۱۰ میلیارد تومان هزینه سرورهاست که اکنون همه آنها بلااستفاده هستند. در کنار این مبلغ، تجهیزات دیگر هم وجود داشته است.
سحرخیز با اشاره به اولویت سالن سازی در دولت قبل عنوان کرد: در دولت قبل، سالن‌های سینما به سرعت افتتاح می‌شدند و به نظر می‌رسید هدف، صرفاً سالن‌سازی بود و هزینه خرید تجهیزات صرف ساخت سالن‌هایی شد که برخی از آنها هنوز بهره‌برداری نشده‌اند.
پروژکتورهای خانگی در سالن سینما!
وی درباره خرید پروژکتورهای خانگی برای سینماها بیان کرد: پروژکتورهای خریداری شده، برای مصارف خانگی مناسب بودند نه سالن سینما. ممکن است هر کسی با تجهیزاتی برخورد کرده باشد که کاربرد خانگی دارند اما در مدل‌های دیگر کارکرد حرفه‌ای نیز داشته باشند. مثلاً پروژکتورهایی که برای این سرورها خریداری شده بود، برای ۲۴ ساعت کار کردن در سالن سینما طراحی نشده بودند و تفاوت حجم و اندازه این دستگاه‌ها در مقایسه با نسخه حرفه‌ای آن کاملاً مشهود بود. قدرت نور و میزان خرابی این پروژکتورها نیز بسیار زیاد بود. شاید کسی در نگاه اول به این موارد توجه نکند اما در واقع شما هزینه گزافی برای تجهیزاتی خرج کرده‌اید که فقط چند ماه دوام داشته‌اند.
چرا کسی اعتراضی نکرد؟
سحرخیز در پاسخ به این پرسش که چرا در آن بازه زمانی اتحادیه، سینماداران و افراد باتجربه در این حوزه اعتراضی به مدیران نداشتند؟ گفت: من چندین بار با آقای میرزاخانی و دوستان لابراتوار جلسه داشتم. دوستان سینماشهر در آن زمان کمی روی تبلیغات تمرکز کرده بودند. وقتی شما به نوعی با وعده‌های غیرواقعی به افرادی در باغ سبز نشان می‌دهید که ادعا می‌کنند در حوزه پخش می‌توانند هزینه‌ها را کاهش دهند، اوضاع همین می‌شود. در واقع ما از همان روز اول نسبت به این اقدام اعتراض کردیم، اما گوش شنوایی نبود و دوستان تبلیغات گسترده‌ای در زمینه انحصارشکنی داشتند.
وی در پاسخ به اینکه آیا حبیب ایل بیگی مدیرعامل کنونی موسسه سینماشهر نیز در آن زمان از جزییات این مبادله اطلاع داشته است؟ بیان کرد: آقای ایل‌بیگی در آن زمان معاون نظارت و ارزشیابی آثار سینمایی بود. اواخر دوره آقای میرزاخانی، ما یک سری گزارش ارائه دادیم و درباره این اتفاق مصاحبه کردیم و قرار بود که اقداماتی انجام دهیم. در واقع کل وزارت ارشاد در جریان این پروسه قرار گرفته بود. در آن زمان نمی‌توانستند اقدامی انجام دهند اما به محض اینکه به سینماشهر آمدند، با ما جلسه‌ای برگزار کردند تا این مساله را آسیب‌شناسی کنیم. متأسفانه این خریدهای غیراستاندارد، هزینه بسیار زیادی روی دست سینما و موسسه سینماشهر گذاشته است که برای حل آن باید چاره‌اندیشی کرد.
سخنگوی اتحادیه مراکز فنی و پشتیبانی با اشاره به اینکه سینماشهر دیگر قرار نیست در خرید و فروش تجهیزات سینمایی دخالت کند، گفت: در مدیریت‌های گذشته هم سینماشهر تجهیزات سینمایی نمی‌خرید تا بفروشد، بلکه کمک‌های مالی به سینماداران و کسانی که متقاضی تأسیس سالن سینما بودند، ارائه می‌کرد. سینماشهر صرفاً تا سقف بودجه‌ای به متقاضیان کمک هزینه می‌داد و آنها به اختیار خودشان تجهیزات مورد نیاز را خریداری می‌کردند. اکنون نیز قرار است سینماشهر دوباره به روال قبل برگردد. همچنین قرار است از خرید تجهیزاتی حمایت کنند که اتحادیه مراکز فنی و پشتیبانی تولید سینمای ایران کیفیت آنها را تأیید می‌کند.
شناسا؛ پروژه میلیاردی که مسکوت ماند
سحرخیز در پایان با اشاره به بی‌نتیجه ماندن سامانه پرهزینه شناسا در موسسه سینماشهر تصریح کرد: در دوره مدیریت قبلی سینماشهر قرار بود سامانه شناسا راه‌اندازی شود که آن هم هزینه بیهوده‌ای بود و جمع‌آوری شد. من همان زمان هم با این سامانه مخالفت کردم، زیرا زیرساخت انتقال دیتا در ایران پاسخگوی حجم بالای فیلم‌ها نیست. اکنون کمتر کسی به این قضیه توجه می‌کند که برای این پروژه نیز هزینه زیادی صرف شد که بی‌نتیجه ماند. نحوه انتقال فیلم به سالن سینما روی هارددرایو کوچک است و قصد داشتند این هارد را حذف و از طریق اینترنت، این فیلم‌ها را منتقل کنند، اما به قدری حجم فیلم‌ها بالا بود که زیرساخت انتقال اطلاعات در ایران جوابگوی آن نبود.
بدون دیدگاه