سیدعلی تدین
باید گفت متن «شهر سوخته بخش طبی چهار» تلفیقی است از نثر فاخر و سبک بی‌بدیل بیهقی، متن قبادیانی، شعرگونه‌گی سعدی، اوستا و ارجاعات بینامتنی زبان و ادبیات کهن و امروز زبان فارسی که این خود به تنهایی کار ارزنده و دشواری است.
حاجیان واقعیات و حقایقی از زندگی مجروحان دفاع مقدس را روایت کرده است که خود از نزدیک و با همه جسم و روحش آن را درک و لمس کرده و هر روز و هر لحظه با آن درگیر بوده وهست. به همین دلیل نمایش تو را با خود به عمق درد و رنج این آرش‌های زمانه ما می‌برد.»
ایشان با اشاره به این که این روایت و قصه ی پر غصه از درون فردوس حاجیان بیرون آمده قابل قبول و نو آوری در تلفیق است اشاره کرد و ضمن تحسين گروه بازيگران و ميزانسن اثر به معناي تركيب تصويرى شامل ارتباط نامريى بين بازي ، صحنه ، لباس ، موسيقي و….. به بازى مقداد كامياب اسلامى اشاره كرد كه مخاطب با بازى در بازى او فردوس حاجيان را به وضوح مى بيند :
« حاجیان با شیوه روایی مستند و البته دراماتیزه شده و تلفیقی از رئالیسم و در جا‌هایی سوررئال تو را به عمق ماجرا پرت می‌کند با بازی‌هایی که باور‌پذیر است و رئالیستی و صادقانه انجام می‌شوند. بازی در بازی مقداد اسلامی در نقش دانشجوی مجروح که آرش را و منوچهر را و وزیز را و پیک را و بیست نقش را بازی می‌کند و تو او را باز می‌شناسی که گویی خود نویسنده است؛ گویی خود حاجیان که بخشی از خویش را در این نقش متبلور کرده است.اما به زعم نمایش، دیگر آرش امروز نه تنها مردان بلکه آن پرستاری است که او نیز شیمیایی شده و هنوز با عشق و ایثار به همه این مجروحان رسیدگی می‌کند.»
بدون دیدگاه