جبار آذین
هشتم آبان، روزی است که هنر ایران زمین و تئاتر کشور، یکی از بزرگان و افتخار آفرینان خود را از دست داد. انسانی شریف، هنرمندی کبیر، تئاترشناسی متعهد و مردمی که در دوران رونق بازار فروش هنر و انسانیت و سکوت و طرد هنر و هنرمندان راستین و تعظیم و تکریم هنر درباری، به شهرت و مقام و موقعیت و وعده‌های اشرافی، پشت کرد.
او در اوج شهرت، از شب و شب‌زدگان جدا شد و به نور و روشنایی ملی پیوست و مشعل دانش و هنر و خدمت را به دست گرفت و به مردم پیوست و تا پایان عمر پربرکتش به هنر و تئاتر و مردم خدمت کرد و نامی جاودان، خانواده ای هنرمند و ارجمند، صدها شاگرد، آثاری درخشان و ماندگار و خاطراتی شیرین و قدردانی هزاران انسانی که از نور روشنگری‌های او به امید و فردای نیک چشم دوخته و راه حق را یافته بودند، از خود به جا گذاشت.
او هم می‌توانست مانند دیگران فقط به خود و منافع شخصی، کسب‌شهرت و ثروت بیندیشد و در پایتخت، در پی نام و نشان باشد، ولی او بزرگمردی از جنس بلور و شرافتمندی انساندوست بود، از همین رو کوله‌بار همت و غیرت به دوش گرفت و برای ساختن نسلی شکوفا از هنرمندان متعهد و مردمی و بردن هنر و فرهنگ و تئاتر به میان مردم، به میان ملت رفت و سال‌ها به دور از جنجال و حاشیه در شهرهای مختلف کشور به روشنگری اجتماعی و آموزش جوانان پرداخت و از آن روزگار تاکنون دانش و هنرآموخته هایش از شهرهای قزوین و سنندج و اصفهان و شیراز و تهران و سرتاسر کشور به راه مردمی کردن هنر و خدمت به مردم در ایران بزرگ که او آموزگارشان بود، ادامه می دهند.
زنده یاد استاد مانای هنرهای نمایشی و تئاتر کشور؛ «نعمت الله پروند اسداللهی» در طول زندگی درخشان و تاثیرگذار خود، در صدها اثر نمایشی و تلویزیونی ایفای نقش کرد، ده‌ها نمایشنامه زیبا و پرمحتوا نوشت و در مقام کارگردان به صحنه برد و چندین اثر معروف برتولت برشت را در جایگاه یک برشت شناس شاخص در کشور اجرا کرد.
آثار این هنرمند ارزشمند و کم نظیر بسیار و یادگارها و یادمان ها و خاطراتش فراوان است.
نعمت بزرگ تئاتر ایران، گرچه از میان ما پر کشید و در آسمان مهر جای گرفت، ولی یادها و یادگارها و هنرآفرینی‌ها و خدماتش به ایران و ایرانیان و فرهنگ و هنر، چون نام و عزت و راهش در کشور به کوشش دوستان، یاران، شاگردان و خانواده هنرشناس و هنرمندش همچنان با افتخار ادامه دارد.
یاد و نام استاد والامقام فرهنگ و هنر و تئاتر ملی و مردمی ایران زمین؛ نعمت الله اسداللهی جاودان.
بدون دیدگاه