درگذشت پروانه اعتمادی هنرمند نقاش

پروانه اعتمادی هنرمند نقاش تجربه‌گرا امروز اول فروردین ماه در ۷۸ سالگی دار فانیرا وداع گفت.

به گزارش مهر، بنیاد پروانه اعتمادی اعلام کرد که این هنرمند، امروز اول فروردین ماه۱۴۰۴ از دنیا رفت.

پروانه اعتمادی همچین همسر رویین پاکباز تاریخ‌نگار هنر، منتقد و نقاش نوگرای ایرانیاست که نقش مهمی را در تبدیل رشته تاریخ هنر به یک زمینه علمی و دانشگاهی درایران بر عهده داشته‌است.

آثار پروانه اعتمادی در موزه‌های معتبری چون موزه هنرهای معاصر تهران و مرکز ژرژپمپیدو پاریس نگهداری می‌شوند.

اثر پروانه اعتمادی در موزه هنرهای معاصر تهران؛ تکنیک: سیمان روی تخته، ۱۳۵۴

پروانه اعتمادی متولد ۱۳۲۶ در بیرجند، هنرمندی تجربه‌گرا است که در طول بیش ازپنج‌دهه فعالیت خود، دوره‌های کاری متفاوتی را تجربه کرده و به تکنیک‌های مختلفیرو آورده است. اعتمادی بیش‌از همه با نقاشی‌هایی که از طبیعت بی‌جان خلق کردهشناخته می‌شود. او نماهای خانگی یا اشیا آشنا و معمولی از زندگی روزمره را با زبانیساده، خلاصه و گاه شاعرانه به تصویر می‌کشید. در این نقاشی‌ها، فرم و شکل ظاهریاشیا بر روایت و بیانگری غلبه دارد. وی قدرت کشف زیبایی در چیزهایی را داشت کهشاید در نگاه عموم زیبا به نظر نرسند مثل بطری‌ها، پیت‌های حلبی و گلدان‌ها.

اعتمادی، نقاشی را نزد بهمن محصص آغاز کرد و تنها شاگرد مستقیم این هنرمندمحسوب می‌شود. وی وارد دانشکده هنرهای زیبای تهران شد، اما ۲ سال بعد تحصیلرا نیمه‌کاره رها کرد. پروانه اعتمادی با نقاشی‌های طبیعت بیجان و به‌طور اخصنقاشی‌های سیمانی در دهه ۱۳۵۰ شناخته می‌شود. اعتمادی از اواخر دهه چهل بهتجربه‌گرایی‌های فرمی رو آورد. شاخص‌ترین آثار او نقاشی‌های طبیعت بی‌جان ساده،خلاصه و بدون‌جزییاتی است که روی بافت خشن سیمانی تصویر کرده است.

اعتمادی نخستین نمایشگاه خود را در سال ۱۳۴۸ در تالار قندریز برگزار کرد. در طولدهه ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ نیز آثار متنوعی با تکنیک مدادرنگی آفریده‌است. به صورت کلی چهاردوره کاری با تکنیک های رنگ روغن و سیمان، پاستل، مداد رنگی و کلاژ را می توان درآثار پروانه اعتمادی مشاهده کرد.

در سال ۱۳۹۸ بهمن کیارستمی مستندی از زندگی اعتمادی با نام «پروانه» ساخت کهگوشه‌هایی از زندگی، فعالیت‌ها و نگاه ویژه‌ی او نسبت به هنر و تاریخ معاصر ایران رانشان می‌داد. در این مستند از عکس‌ها و فیلم‌های آرشیوی دوران جوانی این هنرمندهم استفاده شده و نام پروانه اعتمادی، در انتهای فیلم در کنار نام کارگردان آمدهاست؛ نشانی از این واقعیت که این هنرمند جست‌وجوگر در برابر ساخت فیلمزندگی‌نامه‌ای معمولی مقاومت کرده و خودش در روند ساخت نقش داشته است.