جهان جذاب و متفکرانه صحت در صبحانه با زرافه ها

رحمت امینی*

سروش صحت هنرمندی چند بعدی با ویژگی‌های متفاوت است؛ او بسیار می خواند، می بیند و مهم‌تر از همه؛ درباره خوانده‌ها و دیده‌هایش می‌اندیشد.
صحت به اصطلاح از سر سیری و به بیان دیگر تفنن ، سریال و فیلم نساخته و هر بار گام بهتری در اثر بعدی‌اش بر می‌دارد.
چند شب پیش که «صبحانه با زرافه‌ها» را تماشا کردم ، مقارن با پخش سریال «ساختمان پزشکان» در یکی از شبکه‌های ماهواره‌ای بود و طبعا به من امکان مقایسه‌ای در خصوص این سریال و فیلم اخیر او می داد و البته از پایان سریال «مگه تموم عمر چند تا بهاره» هم خیلی نگذشته و به همین جهت می توان مجموعه‌ای از تجربیات این هنرمند خلاق را به بوته نقد گذاشت.
شاید مقایسه صحت با فیلمسازی مثل «وودی آلن» قیاس مع‌الفارق باشد اما قیاس راهگشایی برای فهم جهان آفرینشگری صحت خواهد بود.
فانتزی و شوخی با دنیای سینما در آثار صحت، همچون نگاهی است که وودی آلن هم در اغلب آثار خود داشته است. پختگی و تکامل تدریجی این نگاه را می توان در سریال «مگه تموم عمر چند تا بهاره» به وضوح دید.
همچنین بهره گیری از موسیقی نه صرفا به خاطر فضاسازی گوش نوازانه، بلکه به عنوان عنصری دراماتیک و در خدمت فضا ؛ که این یکی به ویژه در «صبحانه با زرافه ها» به خوبی به کار گرفته شده است.
«وودی آلن» هم با شناخت و تجربه عملی در موسیقی، از این عنصر در خیلی از آثارش سود برده.
تمی که صحت در دو اثر اخیر سینماییش؛ «جهان با من برقص» و «صبحانه با زرافه‌ها» به آن پرداخته ؛ «مرگ» است؛ صحت البته که صورت هولناک مرگ را در هر دوی این آثار، کنار گذاشته و مانند وودی آلن با آن شوخی کرده است و یا سبُک انگاشته است.
رفاقت و شیوه رفیق بازی در آثار صحت به ویژه در «صبحانه با زرافه ها» خاص و حتی می شود گفت منحصر به فرد است.
البته من را یاد آخرین ساخته «حسین مهکام» (بی حسی موضعی)هم می‌اندازد که از قضا جهان های هر دو فیلم به یکدیگر بسیار شباهت دارد.
همانطور که وودی آلن از نوعی ابزوردیته در اغلب آثارش بهره می برد در فیلم اخیر سروش هم چنین رویکردی قابل استنباط است و اینکه اثر صحت به گروتسک هم پهلو می زند.
نکته دیگر اینکه سروش صحت راه ارتباط با مخاطب را به خوبی می‌داند و «صبحانه با زرافه‌ها»
به احتمال قریب به یقین ، به هنگام اکران عمومی با اقبال مخاطب رو به رو خواهد شد؛ بویژه با بازیگرانی چون بهرام رادان، هوتن شکیبا، پژمان جمشیدی و هادی حجازی‌فر
که هر چهار نفر با درک درست کاراکترها و فضای ذهنی صحت، در اختیار اثر بوده‌اند.
«صبحانه با زرافه ها» نشان می‌دهد که سروش صحت مسیری درست و رو به رشد در فیلمسازی را پی گرفته است و اگر با همین دقت و وسواس پیش برود آثاری درخشان‌تر به مخاطبان عرضه خواهد کرد.

*عضو انجمن نویسندگان و منتقدان سینما