تهرانِ عصبانی این کنسرت را لازم داشت!

پروژه «جانِ بی قرار» به طراحی و آهنگسازی مهیار علیزاده، خوانندگی مهران مدیری، اجرای سجاد افشاریان و مدیریت هنری رضا موسوی در حال و هوایی متفاوت‌تر از کنسرت های این روزها روی صحنه رفت.
به گزارش مهر، «جانِ بی قرار» عنوان یکی از تازه‌ترین پروژه‌های نمایشی موسیقایی تهران در حوزه اجراهای زنده است که طی روزهای گذشته به طراحی و آهنگسازی مهیار علیزاده، خوانندگی مهران مدیری، اجرای سجاد افشاریان، مدیریت هنری رضا موسوی و تهیه کنندگی محمدحسین توتونچیان در مجموعه «رویال هال تهران» روی صحنه رفته است.
پروژه‌ای که از پس حضور ستاره‌های پرطرفدار موسیقی، تئاتر و سینما، منتخبی از بهترین نوازندگان کشورمان و همچنین تبلیغات گسترده ای که در سطح شهر داشت، انتظار می‌رفت در برگیرنده مخاطبان فراوانی باشد. تا جایی که گروه اجرایی را بر آن داشت نسبت به تمدید اجراهای آن اقدامات و برنامه ریزی هایی را با وجود گرانی قیمت بلیتش انجام دهند تا پایتخت نشینان در این روزها شاهد یکی از متفاوت‌ترین اجراهای موسیقی طی ماه‌های گذشته باشند. مسیری که بی تردید دربرگیرنده نکات نقادانه مبتنی بر اصول و مبانی موسیقایی هم است اما هرچه بود توانست برای مخاطبان دوستدار موسیقی تجربه متفاوتی به حساب آید.
آنچه برای تازه‌ترین پروژه موسیقایی مهیار علیزاده در حوزه اجراهای زنده تدارک دیده شد، برگزاری کنسرتی نمایشی موسیقایی بود که به نظر می‌آید اساس و بنای آن مبتنی بر پروژه مشترک چند سال گذشته علیزاده و مهران مدیری برای ساخت یک آلبوم بود که هنوز انتشار رسمی نیافته و فقط یک قطعه از آن چندی پیش به نام «یار تویی» در یادبود زنده یاد عارف لرستانی بازیگر فقید منتشر شد.
در ابتدای این کنسرت که طراحی و کارگردانی آن برعهده رضا موسوی از هنرمندان عرصه کارگردانی کنسرت‌ها بود، گروه اجرایی تلاش کرد متفاوت‌تر از سبک و سیاق کنسرت‌های معمول، فضای کار را با یک دونوازی غیرمتعارف سازهای پیانو با هنرمندی بهنام ابوالقاسم و «دودوک» با هنرمندی رضا عسگرزاده آغاز کند. چارچوبی هدفمند که از همان ابتدا نمایشگر اجرای متفاوتی بود که می‌تواند برمبنای نشانه‌هایی از هنر نمایش و اجرا، فضای جدیدی را تجربه کند.
پس از اجرای این قطعه بود که یاسمن کوزه گر نوازنده ویولنسل، کسری سبکتکین نوازنده گیتار بیس، کاوه کاتب نوازنده ساکسیفون، زکریا یوسفی نوازنده سازهای کوبه‌ای و پرکاشن، ساغر رجبی و مهگل صفدری هم خوانان با همراهی مهیار علیزاده روی صحنه آمدند و در جایگاه مخصوص اجرای خود نشستند.
مهران مدیری در این بخش از کنسرت بود که وارد صحنه اجرای برنامه شد و خطاب به تماشاگران گفت: این اجرا با دیگر کنسرت‌هایی که طی ماه‌های گذشته شاهد آن بودید فرق دارد و من تلاش می‌کنم زیاد حرف نزنم تا حال و هوای آرام بخش این کنسرت برایتان به هم نریزد. مسیری که امیدوارم آن را دوست داشته باشید.
پس از اجرای یک قطعه بی کلام بود که آثار با کلام این کنسرت در قالب بخش‌های مجزا به نام‌های «آمده ای»، «بی نشان»، «در دل و جان»، «یار مرا»، «من مست و تو دیوانه»، «ای عاشقان» از مولانا پیش روی مخاطبان قرار گرفت و در مقاطعی از اجرای این پروژه سجاد افشاریان به گروه اجرایی اضافه می‌شد و با خوانش متن‌های نمایشی که دربرگیرنده مفاهیمی اجتماعی از مشکلات و مصائب زندگی انسان معاصر در دنیای پیرامونی خود بود، فضا را به سمت و سوی یک پرفورمنس هدایت می‌کرد. شرایطی که به دلیل پیشینه افشاریان در اجرای مونولوگ های نمایشی توانست تا حد زیادی احساسات مخاطبان را نیز برانگیزد.
رضا موسوی مدیر هنری پروژه نیز که مخاطبان چنین کنسرت‌هایی با سبک و سیاق کارهای او در عرصه کارگردانی آشنا هستند، تلاش داشت با طراحی مبتنی بر تکنولوژی‌های مجهز سالن اسپیناس و مپینگ هایی که به صورت متفاوت روی صحنه پیاده سازی شده بود، اتمسفر فیزیکی صحنه را با محتوا به مخاطبان منتقل کند. وی کوشش کرد به نسبت تجربه‌های قبلی اش ارزش افزوده ای به آنها اضافه کند تا تماشاگران شاهد رویدادی متفاوت در حوزه صحنه و اجرا باشند.
مهیار علیزاده هم در این اجرا به نوعی کارها را طراحی کرده بود تا به نسبت آنچه در این حوزه پس از پروژه‌هایی چون «حریق خزان»، «در شعله با تو رقصان»، «دخت پری وار»، «نبودی تو»، «بی من»، «افسانه چشم هایت»، «صبر کن»، «هفت الف»، «ایستگاه» تجربه اندوزی کرده بود کار متفاوتی را به مخاطبان خسته از شلوغی‌های زندگی شهرنشینی ارائه دهد. مسیری که به نظر می‌آید مارکتینگ موسیقی ایران هم به آن احتیاج دارد و می‌تواند در قالب بسته‌های حمایتی که از سوی دولت و مجموعه‌هایی چون شهرداری‌ها ارائه می‌شود برای عموم مخاطبان کم بضاعت نیز ارائه شود تا آنها نیز در دریافت این تجربه‌ها سهیم باشند.
مهران مدیری هنرمندی که از دیرباز علاقه مندی خود را به موسیقی بارها و بارها نشان داده و در این مسیر هم با هنرمندانی چون مرحوم بابک بیات، فردین خلعتبری و گروه موسیقی دارکوب همکاری داشته و در عرصه خوانندگی موسیقی تیتراژهای سریال‌های خودش هم حضور فعالی دارد نیز در این کنسرت تلاش کرد تا با یک فاصله از آن چه در کنسرت قبلی خود با سامان احتشامی به مخاطبان ارائه داده بود، فضای متفاوت‌تری از خوانندگی اش را به تماشاگران معرفی کند. تماشاگرانی که خود می‌دانستند در طول اجرا تماشاگر یک کمدین محبوب نیستند، آنها مخاطب صدای هنرمندی هستند که اگرچه صدایش امتیازات یک خواننده شش دانگ را ندارد اما در این اجرا تلاش می‌کند در خدمت ارکستر باشد و قرار نیست روی صحنه خودنمایی ویژه ای از خود به نمایش بگذارد.
سجاد افشاریان نویسنده، کارگردان و بازیگری که طی سال‌های گذشته به واسطه پروژه‌های مختلفی که در همکاری با هنرمندان مختلف انجام داده، توانسته طرفداران زیادی را برای خود دست و پا کند نیز در این اجرا به سبک و سیاق مونولوگ های تئاتری اش از جمله «بک تو بلک» قاعده ترفندهای مخاطب پسند بازی اش را به هم نزد و با متن نمایشی که آن را نوشته بود، تلاش کرد تا حس و حال اجرا را متفاوت‌تر کند. مسیری که خوانش و بازی‌هایش گهگاهی به آن چه از مرحوم حسین پناهی در بازی و روایت‌های موسیقایی اش می‌شناختیم شبیه می‌شد و لحظات آرام و پراحساسی را برای تماشاگر به ارمغان می‌آورد.
به هر حال پروژه موسیقایی نمایشی «جان بی قرار» در حالی روی صحنه رفت که به نظر می‌آید موسیقی ایران به شدت نیازمند اجرای بیشتر چنین پروژه‌هایی است که می‌توانند در یک پروسه زمانی، تأثیرات اجتماعی مطلوبی را به عموم جامعه منتقل کنند. مسیری که اگر با چاشنی حمایت همراه شود، می‌تواند برای اقشار کم درآمد جامعه هم اجرا شود و در توسعه موسیقی جدی، کنار وجوه سرگرمی ساز موسیقی نقش مثبتی ایفا کند.