برای احمدرضا درویش؛ سینماگر شاخصی که ۶۰ ساله شد

بانی‌فیلم – مسعود داودی
احمدرضا درویش در میان افرادی که پس از انقلاب به سینما آمدند و فرصت فیلم ساختن یافتند، هنرمندی شاخص است.
درویش از زمانی که این فرصت را یافت تا دیدگاه‌هایش را با زبان سینما بیان کند، مسیری خاص و‌ متمایز از دیگر هم‌نسلانش انتخاب کرد.
توجه توامان درویش به دو مقوله «فرم» و «محتوا» و اصرار بر اهمیت موازی این دو مسئله، آثار او را تا جایی پیش برد که فیلم‌هایش در قیاس با ساخته‌های فیلمسازان دیگر، چند سروگردن بالاتر هستند!
از اولین فیلم درویش «آخرین پرواز» که ۳۲ سال پیش آن را ساخت تا فیلم به محاق رفته‌اش، «رستاخیز»، می‌توان بلوغی هنرمندانه و تکنیکال را آثارش مشاهده کرد. او این شکوفایی دیدگاه سینمایی‌اش را مدیون نگاه سخت‌گیرانه و توجه ویژه‌اش به مضامینی است که هنوز و همچنان برای او «حرمت‌» دارند.
کارنامه کم‌شمار احمدرضا درویش در مقایسه با عده زیادی از هم‌نسلانش گواه و تاکید بر اهمیتی‌ست که این سینماگر بر چگونگی روال ساخت فیلم‌ها و کیفیت آثارش دارد.
از این دیدگاه احمدرضا درویش فیلمساز مهمی‌ست؛ هنرمندی که تلاش‌های سینمایی‌اش نه در جهت فرصت‌سازی که کوششی در بالا بردن توان فرهنگی و هنری سینمای ایران بوده و هست.
سینمای ایران باید قدر فیلمسازی مانند احمدرضا درویش را بداند که با هر ساخته‌اش، مرتبتی بر بنای سینما افزوده؛ اگر مصلحت‌اندیشی‌های سیاسی و کتمان‌های جناحی و تنگ‌نظری‌های رایج در سینما می‌گذاشتند نباید در روند فیلمسازی سینماگری مانند درویش وقفه‌ای هشت ساله می‌افتاد.
همین موارد ناامیدکننده است که نشان می‌دهد سینمای ایران هنوز قدرت تشخیص برای حفظ و نگهداری سرمایه‌هایش ندارد و هنوز به مرحله بلوغ برای تشخیص اهمیت معنوی سینماگرانش نرسیده است.
سینمای ایران در حوزه‌های سیاست‌گذاری و اجرایی با چالش‌ها و نقاط ضعف بسیاری روبروست که کم‌توجهی به سینماگرانی همانند احمدرضا درویش یکی از آنهاست…!