زنان سیرجان و روستاهای اطراف آن، با دانش بومی و تجربیات ارزشمندی که در حوزه قالیبافی و گلیم‌بافی دارند نقش کلیدی و مهمی در رشد، ارتقاء و تداوم این هنر و دانش ایفا می‌کنند.
به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، نخستین نشست از سری نشست‌های گزارش به همکار طرح‌های موظفی پژوهشکده مردم‌شناسی با عنوان «دانش بومی دستبافته‌های زنان سیرجان» 9 بهمن 1401، در پژوهشکده مردم‌شناسی برگزار شد.
اعظم موسوی کارشناس گروه پژوهشی زیست محیط و مجری طرح در این نشست گفت: فراوانــی مواد اولیه بومی و محلی و تنوع ایلات و اقوام مختلف در حــوزه فرهنگــی جنــوب‌شــرق ایــران به‌خصوص اســتان کرمـان و شهرِ سیرجان را می‌تـوان به‌عنوان یکـی از دلایـل شـکل‌گیری و گسـترش هنر بافندگی در ایــن حــوزه در نظــر گرفــت کــه باعــث خلــق آثــار منحصر بفردی از پشم و کُرک طبیعی شده است.
او قالیبافی را صنعتی خواند که قشر زنان در تولید آن نقش عمده‌‌ای ایفاء می‌کنند و افزود: زنان سیرجان و روستاهای اطراف آن، با دانش بومی و تجربیات ارزشمندی که در حوزه قالیبافی و گلیم بافی دارند نقش کلیدی و مهمی در رشد، ارتقاء و تداوم این هنر و دانش ایفا می‌کنند.
موسوی، در ادامه با اشاره به اینکه این پژوهش با هدف آشکارتر کردن نقش زنان در دست‌بافت‌ها به‌خصوص فرش و گلیم، انتقال این دانش‌ها و حفظ و تداوم آن به‌انجام رسیده است، به معرفی و تحلیل نمادین انواع نقوش و دست بافته‌ها در میان زنان سیرجانی پرداخت.
بدون دیدگاه