فروش آثار هنری توسط موزه‌های آمریکا به بهانه خسارت‌های کرونا

برخی از موزه‌های آمریکا برای جبران خسارت اقتصادی ناشی از شیوع کرونا، به فروش آثار هنری خود روی آورده‌اند. کاری که منتقدان آن را خیانت در امانت می‌دانند.

به گزارش ایرنا به نقل از خبرگزاری فرانسه، موزه‌های کشور آمریکا تا پیش از این تنها در صورتی مجاز به فروش آثار هنری خود بودند که آنها را با آثار دیگری جایگزین کنند اما در آوریل سال ۲۰۲۰ انجمن مدیران موزه‌های هنری (AAMD) این ممنوعیت را به مدت دو سال لغو کرد تا موزه‌ها بتوانند از این طریق خسارت‌های دوران کرونا را جبران کنند.

موزه‌های آمریکا هم که از شیوع ویروس کرونا خسارت سختی دیده بودند، از خداخواسته به فروش آثار هنری برای درآمدزایی روی آوردند. برخی از موزه‌ها پا را از این نیز فراتر گذاشته و از فرصت به دست آمده برای ایجاد تنوع نژادی و جنسیتی در کلکسیون خود استفاده می‌کنند. اما منتقدان این کار را مصداق خیانت به ماموریت موزه‌ها در حفظ آثار هنری برای مردم می‌دانند.

در ماه سپتامبر (شهریور- مهر ۹۹)، موزه بروکلین که قبل از شیوع کرونا هم مشکل مالی داشت، ۱۲ اثر هنری از جمله یک تابلو از کلود مونه و دو تابلو از ژان دوبوفه را با هدف تامین بودجه لازم برای نگهداری از کلکسیون این موزه به فروش گذاشت.

اوایل سال جاری میلادی هم مکس هولین مدیر موزه متروپولیتن نیویورک اعلام کرد پولی که از فروش آثار هنری دست می‌آید صرف هزینه‌های مربوط به نگهداری از مجموعه آثار موزه می‌شود، از جمله حقوق کارکنان.

هولین با کم اهمیت جلوه دادن چوب حراج زدن به مجموعه موزه‌ها تاکید کرد این رویه موقت است و گفت: موزه‌های آمریکا دهه‌هاست آثار هنری خود را می‌فروشند. ما در این کار استادیم و به کارمان ایمان داریم. باور داریم که این کار به نفع مجموعه ماست و به پیشرفتمان کمک می‌کند.

اما این راهکار مخالفان خودش را دارد؛ لورنس آیزنشتاین وکیلی که سردسته اعتراضات اخیر علیه فروش آثار هنری موزه هنر بالتیمور بود، تبدیل آثار هنری روی دیوارهای موزه به یک سرمایه مالی را فوق‌العاده نگران‌کننده می‌داند.

موزه هنر بالتیمور امیدوار بود با فروش سه شاهکار هنری از جمله اثری از اندی وارهول، ۶۵ میلیون دلار پول جمع کند. هدف این موزه آن بود که بودجه لازم برای نگهداری از آثار این مجموعه را تامین و با خرید آثاری از زنان و هنرمندان در اقلیت، در کلکسیون خود تنوع و توازن ایجاد کند. اما به دنبال انتقادات گسترده، مسئولان موزه بالتیمور این برنامه را لغو کرده و تصمیم گرفتند بودجه موردنظرشان را در عوض از طریق اعانه و کمکهای مالی تامین کنند.

بیشتر موزه‌ها از فروش شاهکارهای مجموعه خود خودداری می‌کنند زیرا معتقدند ماموریت آنها حفظ و نگهداری از آثار مهم است. به عنوان نمونه، موزه متروپولیتن تنها آن دسته از آثاری را به فروش رساند که چند نسخه از آنها داشته و یا متعلق به هنرمندان معاصر بودند.

اما برخی از موزه‌ها تا این اندازه محافظه‌کار نبودند. موزه هنر اورسون نیویورک همین اکتبر گذشته (مهر- آبان ۹۹) اثری از جکسون پولاک را به قیمت ۱۲ میلیون دلار فروخت. اگرچه پول حاصل از فروش این تابلو برای خرید آثار هنرمندان رنگین‌پوست و زنان استفاده شد اما انتقاداتی را به همراه داشت.

تری تیچات ستون‌نویس روزنامه وال استریت ژورنال دراین‌باره نوشت: یک موزه هنر روحش را فروخت. این موزه از هدف خیر ایجاد تنوع جنسیتی و نژادی در مجموعه آثارش، برای خیانت به اعتماد عمومی استفاده می‌کند.

اضافه کردن آثار هنرمندان در اقلیت به مجموعه موزه‌ها در واقع پاسخ به تقاضایی است که به دنبال به راه افتادن جنبش ضدنژادپرستی جان سیاهپوستان اهمیت دارد، ایجاد شد. اما منتقدان می‌گویند بدون جایگزین کردن آثار یک مجموعه هم می‌توان در آن تنوع نژادی ایجاد کرد.