-وحید جلیلوند: «رنج‌ها، توان قصه‌گویی بیشتری دارند… شاید در سایر کشورهای غربی و یا در آمریکا، هنرمندان می‌بایست در جستجوی درام باشند اما در خاورمیانه، درام بخشی از زندگیِ روزمره مردم است
-هومن سیدی: «جوامع تحت حاکمیت رژیم‌های توتالیته مؤثرترین خالق آنارشیست‌ها هستند. همیشه به این فکر کرده‌ام که تا چه زمانی می‌تواند ظلم و ستم در جهان وجود داشته باشد و چه کسانی توسط حاکمان قدرتمند چنین جوامعی درهم شکسته می‌شوند».
-آلبرتو باربرا رئیس جشنواره ونیز: «بدون خرس» جعفر پناهی دو داستان موازی را در هم می‌آمیزد که در آن عاشقان با موانع پنهانی مواجه می شوند… این یک فیلم سیاسی نیست بلکه یک عاشقانه است».
ورایتی با نقل‌قول‌های از حضور سینمای ایران در جشنواره فیلم ونیز گزارش داده است، مدیر این رویداد اعلام کرده است که فیلم «بدون خرس » جعفر پناهی سیاسی نیست و همچنین وحید جلیلوند دیگر کارگردان ایرانی که با فیلم جدیدش حضور دارد، گفته است: ” «شب، داخلی، دیوار» بازتابی از جامعه ایران نیست بلکه به‌واقع پرتره‌ای از جهانی‌ست که در آن زندگی می‌کنیم.”
سینمای ایران پس از حضور قدرتمند در جشنواره‌هایی چون برلین، کن و کارلووی واری، امسال با چهار فیلم در بخش رسمی شامل دو فیلم در بخش مسابقه اصلی حضور دارد و همچنین لیلا حاتمی بازیگر فیلم «جدایی» اصغر فرهادی یکی از اعضای هیات داوران اصلی ونیز است.
به گزارش ایسنا، آلبرتو باربرا رئیس جشنواره ونیز پیش از این درباره حضور چشمگیر سینمای ایران در دوره هفتاد و نهم این رویداد سینمایی گفته بود: «تعداد باورنکردنی فیلم از فیلمسازان ایرانی متقاضی حضور در جشنواره بودند که بخصوص با پیچیدگی‌های سیاسی و اجتماعی در ایران و شرایط فیلمسازان قابل توجه است! بویژه با توجه به رشد و تجدید سینمای ایران و همه کارگردانان و فیلمنامه‌نویسان جدیدی که در حال ظهور هستند. ولی ما به همه به یک اندازه توجه می‌کنیم و انتخاب‌هایی که انجام می‌دهیم صرفاً زیبایی‌شناختی است و نه سیاسی».
«باربرا» فیلم «بدون خرس» جعفر پناهی را که در بخش رقابتی حضور دارد و دو داستان موازی را در هم می آمیزد که در آن عاشقان با موانع پنهانی مواجه می شوند را بهترین فیلم این کارگردانی در یک دهه اخیر توصیف کرده و خاطرنشان کرد که این یک فیلم سیاسی نیست بلکه در واقع یک عاشقانه است».
وحید جلیلوند، سینماگر ایرانی که امسال با فیلم «شب، داخلی، دیوار» دیگر نماینده سینمای ایران در بخش مسابقه اصلی است، در گفت‌وگوی کوتاهی پیش از سفر به ونیز برای حضور در جشنواره به «نیک ویوارلی» خبرنگار ورایتی می‌گوید: «رنج‌ها، توان قصه‌گویی بیشتری دارند. اگرچه وضعیت دشوارِ زندگی، ملال‌آور است، اما درام‌ها غالبا در همین فضا شکل می‌گیرند. شاید در سایر کشورهای غربی و یا در آمریکا، هنرمندان می‌بایست در جستجوی درام باشند اما در خاورمیانه، درام بخشی از زندگیِ روزمره مردم است.
جلیلوند که دو فیلم اولش «چهارشنبه، ۱۹ اردیبهشت» و «بدون تاریخ، بدون امضا» هر دو در بخش افق‌های ونیز رونمایی شدند، درباره فیلم جدیدش «شب، داخلی، دیوار» توضیح می‌دهد: «این فیلم، داستان مردی کم‌بیناست که زندگی‌اش در مواجه با زنی متواری تغییر می‌کند. لزوما این فیلم بازتابی از جامعه ایران نیست بلکه به‌واقع پرتره‌ای از جهانی‌ست که در آن زندگی می‌کنیم.»
هومن سیدی، کارگردان که فیلم «جنگ جهانی سوم» او در بخش افق‌های ونیز نمایش داده می‌شود نیز با فیلم جدیدش یک استعاره سیاسی برای کشورش و فراتر از آن ساخته است. «جنگ جهانی سوم» درباره یک کارگر روز مزد بی خانمان به نام شکیب در یک کارگاه ساختمانی است. او به صورت تصادفی برای بازی در فیلمی درباره جنایات هیتلر در طول جنگ جهانی دوم استخدام می‌شود که در آن کارش فیلمبرداری می‌شود. شکیب در ادامه با فیلمسازانی ظالم رو به رو می‌شود و نقش‌اش برای مخفی کردن عشق پنهانی‌اش (لادن) به طرز غم انگیزی اشتباه از کار در می‌آید و موقعیت جدید و فرصت بی‌تکرار پیش آمده برای او را، با تهدید رو به رو می‌کند.
هومن سیدی در توضیح فیلمش نوشته است: «جوامع تحت حاکمیت رژیم‌های توتالیته مؤثرترین خالق آنارشیست‌ها هستند. من همیشه به این فکر کرده‌ام که تا چه زمانی می‌تواند ظلم و ستم در جهان وجود داشته باشد و چه کسانی توسط حاکمان قدرتمند چنین جوامعی درهم شکسته می شوند».
بدون دیدگاه