جبار آذین
فیلم غیرمتعارف «کیک محبوب من» که به صورت قاچاق و غیرقانونی در کشور و فضای مجازی پخش شد، به لحاظ مضمون و محتوا و پرداخت و ساختار و تولید، برای عوامل آن به ویژه کارگردان‌ها و بازیگران و تهیه‌کننده ایرانی آن، از نظر قانونی مشکل‌ساز شده و سازندگان آن باید پاسخگوی فیلم خود باشند.
«کیک محبوب من» یک اثر سینمایی خوش ساخت با کارگردانی حرفه‌ای و بازی‌های قوی و موضوعی آشنا و ملموس و پرداخت شده است. آنچه در ارتباط با این فیلم حساسیت‌برانگیز شده تصویرسازی بی‌پروای داستان و محتوای فیلم است.
گرچه آنچه در این فیلم تصویر شده، زاییده توهم و تخیل سازندگان آن نیست و از میان واقعیت‌های تلخ و ناگوار جامعه گزینش شده است، اما پردازش عریان رخدادهای «کیک محبوب من»، سبب شده تا کارگردان‌های آن، ازخط قرمزها عبور کنند و این گذر بی‌پروا برای آن، موافقان و مخالفانی گردآورده است.
موافقان، فیلم را انسانی، انتقادی و پاسخی به محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های سلیقه‌ای و قانونی موجود در جامعه دانسته و عریان‌گویی و ساختار خوب و بازی‌های قَدر بازیگران را از امتیازهای فیلم می‌دانند. در مقابل مخالفان با برافراشتن تابلوی ابتذال، این فیلم را مصداق ترویج روابط نامشروع، شرابخواری، رقاصی و… عنوان می‌کنند.
تقابل این تضاد آرای تماشاگران «کیک محبوب من»، کار بررسی فیلم و عوامل آن را به محکمه کشانده است.
گرچه «کیک محبوب من» یک فیلم خوب و تاُثیرگذار سینمایی است، ولی جزو فیلم‌های مورد پسند من نیست، اما در برخورد با این فیلم، مضامین و محتوای آن و اوضاع اجتماع، ذکر چند نکته را ضروری می‌دانم.
نخست آنکه، فیلم یک اثر تخیلی نیست و واقعگرا و انسانی و اجتماعی است و آنچه در آن تصویر شده، تصویر سینمایی و هنرمندانه گوشه‌ای از مشکلات و معضلات جامعه و ایران امروز است. لذا این فیلم، چیزی را که دیده به فیلم تبدیل کرده است، به همین علت، «کیک محبوب من»، مبتذل نیست و چیزی را به نمایش گذاشته که در واقعیت وجود دارد و اگر کسانی نام آن را ابتذال می‌گذارند، باید توجه نمایند که «کیک محبوب من»، آنچه که آن‌ها مبتذل می‌خوانند را به نمایش در آورده و در واقع این مسئله را در حد بضاعت خود آسیب‌شناسی کرده است تا مسئولان کاربلد برای اصلاح آن همت گمارند.
دوم؛ چون این فیلم ایرانی را هنرمندان ایرانی درباره گوشه‌ای از مشکلات جامعه و برای این مردم و مسئولان ساخته‌اند، باید با توجه به فرهنگ جامعه و حساسیت‌های اجتماعی، در ارایه شکل و محتوای فیلم خود، پاستوریزه عمل می‌کردند. یعنی مسائل قانونی و شرعی را نادیده نمی‌گرفتند.
و سوم اینکه،چون یک اثر اجتماعی برای جامعه تولید می‌شود، برای جامع و کامل بودن نیازمند دیدن کلیت جامعه است و نه فقط قشرهایی از آن، از همین زاویه،
فیلم باید موافقان و مخالفان محتوای خود را با هم می‌دید و…
در هر حال این روزها التهاب و دردسر، بالای سر سازندگان این فیلم دور می‌زند که امیدواریم با مدیریت و درایت و لحاظ حرمت جامعه هنرمندان، ختم به خیر شود.
غلامرضا موسوی در مقام یکی از تهیه‌کنندگان این فیلم روزهایی دشوار را سپری می‌کند. او از تهیه‌کنندگان متخصص، معتبر، متبحر و کاربلد سینمای آشفته ایران است. او سینما و سیاست و اقتصاد را خوب می‌شناسد و پیوسته از ترکیب کارشناسی آن‌ها به نفع سینما سود برده است.
موسوی را از زمان کار رسانه‌ای‌اش در روزنامه کیهان و آغاز فعالیت‌های هنری و سینمایی‌اش می‌شناسم. در دهه هفتاد و در سال نخست این دهه و تولد نشریه سینما او سردبیر آن و من معاون سردبیر بودم.
به دلیل استقبال اهالی سینما و سینمادوستان از این مجله که در سال‌های بعد روزنامه شد و توسعه رسانه‌ای‌اش فریدون جیرانی به عنوان معاون تحریریه و من به عنوان مدیر اجرایی آن در سینما فعالیت داشتیم و با موسوی و افکار و باورهایش بیشتر آشنا شده‌ایم.
او و تشکلی که در سینما هدایت می‌کند، از ارکان مهم مربع تهیه‌کنندگان سینما محسوب می‌شوند.
بدون شک غلامرضا موسوی از عوامل اصلی و تاُثیرگذار سینمای بعد از انقلاب است و فیلم‌هایی که در مقام تهیه‌کننده تولید کرده است، جزو آثار مطرح سینما بوده‌اند.
ماجرای «کیک محبوب من» هم تمام خواهد شد، ولی امیدواریم که مسئولان، هنرمندان، منقدان و رسانه‌ها با تمرکز و تفکیک دو مقوله وجود ابتذال و نمایش ابتذال و رعایت تفاوت ماهوی آن‌ها و این نکته که آنچه با باورهای ما منطبق نیست، لاجرم بد و مبتذل نیست و هم‌چنین پاس حریم و حرمت فرهنگ و مناسبات جامعه و هنرمندان به مسئله حقوقی و قانونی این فیلم بپردازند و تندی انتقاد را با تندی پاسخ نگویند.
جمع کردن طومار مخالف و موافق لَه و علیه این فیلم و عوامل آن راهگشا نیست، پرونده سینمایی سازندگان و بازیگران فیلم «کیک محبوب من،»، نقطه سیاه ندارد.
امید که با مهر و مسالمت،
پرونده قانونی آن جمع شود.
بدون دیدگاه