نگاهی به تازه‌ترین نمایشگاه «جوئل مایروویتز»؛ هنرمندی که حاشیه نشینی به مرکز آورد

«جوئل مایروویتز» در دهه ۶۰ میلادی موفق شد عکاسی رنگی را که از نظرزیبایی‌شناختی در نسبت با عکاسی سیاه و سفید در درجه اهمیت پایینی برخوردار بودو در قلمرو کمپین‌های تبلیغاتی، تلویزیون و عکس‌های خانوادگی تعریف می‌شدتوانست بازتعریف و وارد مراکز بزرگ هنرهای زیبا کند.

به گزارش ایرنا، تازه‌ترین نمایشگاه این هنرمند شامل عکس‌هایی استکه از سال ۱۹۶۴ تا ۲۰۱۱ ثبت کرده است؛ این تصاویر کمتر شناخته شده از آرشیوگسترده او در کنار شناخته‌شده‌ترین عکس های او مانند کارهای اولیه خیابانی و تصاویری از مجموعه مهم او، Cape Light انتخاب شده است.

جوئل در دهه ۶۰ میلادی که هنرمندان عکاس بر هنری بودن عکس‌های سیاه و سفیدتاکید داشتند و عکس‌های رنگی را تجاری می‌خواندند بر اعجاز رنگ در رسانه عکاسیپافشاری کرد و آن را وارد عرصه عکاسی هنری کرد هرچند در سیر تطور هنری خود بهسمت عکس های سیاه سفید کشیده شد و بسیاری از لحظات رو با ۲ نگاتیو رنگی وسیاه و سفید عکاسی کرد.

جوئل مایروویتز مثل همیشه رویکرد منحصربه‌فرد خود به نور و رنگ را در آثارش نمایشمی دهد. گالری هاکسلی پارلور چهارمین تجربه همکاری با جوئل را تجربه می کند.

ایده این نمایشگاه قرار دادن ۲ تصویر در کنار یکدیگر برای ایجاد مفهومی عمیق‌تر است،زیرا کار ارائه‌شده در گفت‌وگوها در زوج‌ها نمایش داده می‌شود تا شباهت‌هایغیرمنتظره‌ای را که در تصاویر جوئل ظاهر می‌شود، معنا را آشکار کند. و با این کار،شیفتگی ماندگار عکاس به رنگ و روش‌های آزمایشی که از آن استفاده می‌کند بیشترظاهر می‌شود.

جوئل همیچنین معتقد است نمایش عکس های ۲ تایی دارای رابطه ای هستند که هر کدامبا نور، رنگ و ترکیب‌بندی به هم مرتبط هستند. هر این نمایشگاه از جفت شدن برایبررسی رنگ در تصاویر جوئل و استفاده مشخص او از ساختار ترکیبی پیچیده وتصاویر حل نشده و غیر سلسله مراتبی استفاده می کنند.

بازنمایی های مایروویتز از وضعیت هرچند با حذفیات هنرمند همراه است که ازپرسپکتویو مقابل خود، جهانی برساخته را به مخاطب تحمیل می کند، اما آنقدرنامحسوس است که زاویه نگاه مایروویتز با افق دید مخاطب کاملا یکسان می شود وگویی این نگریستن انتخابی ارادی برای مخاطب است که اگر در چنین زمان و مکانیحضور می یافت جبرا چنین تصویری را باید می دید. این قدرت عکاس است که می تواندبازنمایی ارادی را به واقعیتی دست نخورده برای بیننده بدل کند.

مایروویتز به طور گسترده به عنوان یکی از اولین عکاسانی شناخته می‌شود که از جملهویلیام اگلستون و استفان شور، عکاسی رنگی را از حاشیه به مرکز عکاسی هنرهای زیباآورد. در دنیای مدرنی که می توان همه چیز را با چند ضربه روی صفحه گوشی هوشمندضبط و بررسی کرد، تقریباً نمی توان رویکرد انقلابی جوئل در مورد رنگ را دست کمگرفت.

از لحاظ تاریخی، جایی که عکاسی سیاه و سفید به عنوان یک رسانه جدی شناخته میشد، رنگ به طور گسترده ای از نظر فنی پایین تر و از نظر زیبایی شناختی محدود کنندهدر نظر گرفته می شد که قلمرو کمپین های تبلیغاتی، تلویزیون و عکس های تعطیلاتشخصی را اشغال می کرد.

در همین حال، در نمایشگاه تیت مدرن لندن، بازدیدکنندگان شاهد پیشرفت جوئل از رنگیبه سیاه و سفید در دهه ۱۹۶۰ خواهند بود، زمانی که او برای اولین بار شروع به پذیرشمحدودیت ها و زیبایی شناسی معرفی شده توسط فیلم های رنگی کرد. از آثار برجستهمی توان به A Question of Color اشاره کرد که در آن جوئل دو دوربین را در دست گرفتو تقریباً یک صحنه را به صورت رنگی و سیاه و سفید گرفت.

جوئل مایروویتز متولد ۱۹۳۸ درنیویورک از پیشگامان عکاسی خیابانی است که دراوایل دهه ۱۹۶۰ در شهر نیویورک درحالیکه اکثر عکاسان با نگاتیو سیاه و سفید عکاسیمی کردند از فیلم رنگی در دوربین خود استفاده و رنگ را وارد تصاویر خیابان هاینیویورک کرد.

مایروویتز پس از تحصیل در رشته هنر به کار در دانشگاه ایالتی اوهایو مشغول شد وزمانی که سرپرست هنری یک موسسه تبلیغاتی بود برای نخستین بار آثار رابرت فرانکرا دید و فهمید که می توان در حالی که عکاس و سوژه در حال حرکت هستند عکس گرفت.

این نمایشگاه ۱۸ ژانویه افتتاح شد و تا پایان مارس در گالری هاکسلی پارلور ادامه دارد.