رضا صفایی‌پور بازیگر باسابقه سینمای ایران بیان کرد که با دیدارهای گاه‌به‌گاه و عیادت مسئولان جلوی خانواده خوشحال می‌شود که هنوز فراموش نشده است.
رضا صفایی‌پور بازیگر باسابقه سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره کم‌کاری سال‌های اخیر خود در سینما گفت: مدت‌هاست که بی‌کارم و در کاری حضور نداشته‌ام. سبک سینما تغییر کرده است و بیشتر فیلم‌های طنز و کمدی ساخته می‌شود، در حالی که ما بیشتر در ژانر فیلم‌های حادثه‌ای حضور داشتیم. چندین سال است که بی‌کار هستم و هر از گاهی هم که دعوت می‌شویم در حد یک یا دو جلسه حضور است و به همین دلیل ترجیح می‌دهم بی‌کار بمانم و به احترام مخاطبان هر کاری را قبول نکنم.
وی درباره احساس خود در سال‌های دوری از سینما هم گفت: مسلماً از این شرایط ناراحت هستم. سینما شغل و حرفه من است. من بچه سینما هستم و بیش از ۴۰ سال در فیلم‌های حادثه‌ای ایفای نقش کرده‌ام. با علاقه شخصی به سینما آمدم تا بتوانم هنرپیشه شوم. کار در سینما را از صفر آغاز کردم. اولین فیلمی هم که حضور داشتم فیلم «قهرمانان» بود که به دلیل شباهتم به هنرپیشه اول آن فیلم، کارهای خطرناکش به من سپرده شد و اینگونه به سینما ورود کردم.
این بازیگر و بدلکار پیشکسوت با اشاره به قبول نکردن دعوت برخی فیلمسازان از او برای حضور در فیلم‌ها تأکید کرد: در فیلم‌های امروز جایی برای ما نیست. در این سن و سال نه دوست دارم و نه می‌پذیرم که در فیلم‌های طنز و کمدی حضور داشته باشم. مخاطب برایم بسیار مهم است. من هنوز با مردم برخورد دارم چراکه بیشتر هم با تاکسی تردد می‌کنم. مردم می‌گویند ما می‌دانیم شما کارهایی که باید در سینما می‌کردید را کرده‌اید. بیش از ۵۰ فیلم در سینما بازی کرده‌ام که آخرینش «پرچم‌های قلعه کاوه» بود که از جشنواره نور لس‌آنجلس در سال ۲۰۰۹ جایزه بهترین بازیگری را برای این فیلم گرفتم.
وی ادامه داد: مردم آنقدر به من محبت دارند که خجالت‌زده می‌شوم. من در حال حاضر دچار بیماری پارکینسون هستم و به همین دلیل بیشتر ترجیح می‌دهم در خانه باشم، اما مردم همچنان لطف دارند و می‌گویند جایم خالی است. دوستانم در باشگاه می‌گویند حتی اگر ورزش هم نمی‌توانی بکنی، بیا و در کنار ما حضور داشته باش تا روحیه بگیریم. ترجیح می‌دهم جوان‌ترها را هم به ورزش و باشگاه دعوت کنم.
صفایی‌پور درباره لزوم توجه به بازیگران پیشکسوت سینمای اکشن گفت: شما در سینمای جهان می‌بینید آقای استالونه فیلمی به نام «بی‌مصرف‌ها» می‌سازد و به بهانه آن تمام سلاطین اکشن‌کار سینمای جهان که همه بالای ۷۰ سال سن دارند از ویلسون تا آرنولد و بوریس ویلیس به کار دعوت می‌شود و جای‌شان هم در سینما محفوظ است ولی در سینمای ایران اینگونه نیست. این اواخر فقط در یک فیلم به نام «گیجگاه» حضور کوتاهی داشتم که آن هم به اصرار کارگردانش بود.
وی با اشاره به اینکه همچنان علاقه دارد حتی به اندازه یک سکانس در یک فیلم اکشن حضور داشته باشد، ادامه داد: در دنیا برای بازیگران قدیمی‌تر نقش‌هایی را متناسب با سن و سال‌شان می‌نویسند و به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی می‌کنند که آن‌ها هم امکان حضور در مقابل دوربین داشته باشند.
صفایی‌پور با ذکر یاد و خاطره بازیگران اکشن‌کار سینمای ایران که دار فانی را وداع گفته‌اند، درباره سابقه رفاقت و همکاری خود با جمشید هاشم‌پور گفت: آقای هاشم‌پور آنقدر دوست‌داشتنی است که جزو رفقای صمیمی من محسوب می‌شود. بیش از ۴۰ سال است که با یکدیگر دوست هستیم. بسیار باشخصیت و محترم است. در فیلم «گیجگاه» با هم حضور داشتیم و حتماً دوست دارم مجدد در کنار او نقش‌آفرینی کنم. حضور در کنار جمشید هاشم‌پور برای هر بازیگری افتخار است.
این بازیگر با اشاره به اینکه به رغم کم‌کاری هنوز در میان مردم فراموش نشده است تأکید کرد: مرگ یک بازیگر زمانی است که از سوی مردم فراموش شود.
وی درباره دیدار اخیر دو تن از مسئولان دولتی با خود هم توضیح داد: این لطف دوستان بود. به‌دلیل همین مریضی پارکینسون در بستر بیماری بودم و به عیادت بنده آمدند. با این دیدارها جلوی خانواده خوشحال می‌شوم که هنوز فراموش نشده‌ام.
صفایی‌پور درباره وضعیت جسمانی خود هم گفت: علاوه‌بر پارکینسون، آرتروز گردن هم دارم که این اواخر بابت آن راهی بیمارستان شدم. حس خودم این است که این شرایط بیشتر بابت وضعیت عصبی ناشی از بی‌کاری‌ام باشد. در مجموع اما باید ساخت و منتظرم تا ببینم خدا چه می‌خواهد.
وی تأکید کرد: معمولاً اگر فیلم خوبی روی پرده باشد با بچه‌ها به سینما می‌روم. تئاتر هم هر از گاهی دعوت می‌شوم و می‌روم. در این دو سال کرونا به سینما نرفته‌ام و بیشتر در منزل تلویزیون تماشا می‌کنم. اگر فیلم جدیدی بچه‌ها برایم بیاورند هم می‌بینم. این روزها کارم فیلم دیدن است. از میان اهالی سینما هم با آقای هاشم‌پور و دوستان دیگر در ارتباط هستم. چندی پیش هم سعید سهیلی و محسن شایانفر به همراه آقای پرستویی به عیادت بنده آمده بودند که همین‌جا از آن‌ها تشکر می‌کنم.
بدون دیدگاه