خاطرات ووپی گلدبرگ از اسکار؛ هر اتفاقی قرار باشد بیفتد، می‌افتد

بانی‌فیلم: ووپی گلدبرگ را که یادتان هست؟ همان بازیگر سیاهپوستی که در نقش یک مدیوم احضار ارواح در فیلم «روح» جری زوکر، به یاد ماندنی شد و برای ایفای همین نقش هم توانست جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل را ببرد!
نشریه ورایتی به مناسبت سی‌سالگی بردن اسکار توسط ووپی گلدبرگ به سراغ این هنرپیشه رفته تا بخشی از خاطرات او و دیگر عوامل فیلم سینمایی «روح» را بازگویی کند.
بخش‌هایی از این گزارش ورایتی را بخوانید:

***

درست سی سال از روزی می‌گذرد که ووپی گلدبرگ جایزه اسکار را برد. او از این لحظه به عنوان لحظه‌ای جالب و خاطره‌انگیز یاد می‌کند.
گلدبرگ با تماشای کلیپی از مراسم تلویزیونی اهدای جایزه‌های آکادمی اسکار در سال ۱۹۹۱ در خانه شخصی‌اش در نیوجرسی، لبخند می‌زند، وقتی که دنزل واشنگتن پاکت را باز می‌کند و نام او را به عنوان برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای بازی در نقش ادا مای براون در فیلم «روح» معرفی می‌کند.
گلدبرگ با دقت به سخنرانی جدی‌اش در آن مراسم گوش می‌دهد. او می‌گوید: «واقعاً خوب به نظر می رسیدم. آرایش موهایم خوب و لباسم زیبا بود.»
گلدبرگ یک لباس دوتکه مشکی دوخته شده توسط نولان میلر، طراح کهنه‌کار لباس انتخاب کرده بود. میلر پیش از این لباس‌هایی الیزابت تیلور را طراحی کرده بود. این طراح لباس دز سال ۱۹۹۱ هم در فیلم «ظرف صابون» با گلدبرگ همکاری داشت.) گلدبرگ می‌گوید: «من لاغر یا یک زن سفیدپوست نبودم، بنابراین باید استایل خودم را پیدا می‌کردم.»
این ویدئو، خاطرات بیشتری را هم برای این بازیگر یادآور شد.. گلدبرگ می‌گوید: «او برادرم کلاید جانسون است که دیگر در میان ما نیست [برادر او، سال 2015 درگذشت]، دیدن برادر و دخترم [الکس] بسیار عالی بود.» این بازیگر می‌گوید که؛ «یادم می آید فقط از بودن در مراسم خوشحال بودم.»
گلدبرگ درباره صحنه‌ای جایزه گرفتنش در سالن کداک تیاتر بود گفت: «از همان دوران كودكی رسیدن به چنین جایگاهی را می‌خواستم. برادرم آنجا نشسته است. خدا را شکر که دیگر مجبور نیستیم حرف‌های او را گوش کنیم!»
او از جری زوکر کارگردان فیلم و پاتریک سوئیز و دمی مور بازیگران «روح» تشکر کرد.
گلدبرگ در پایان گفت:«می‌خواهم از همه کسانی كه فیلم می‌سازند تشكر كنم. من از نیویورک می‌آیم. من به عنوان یک عضوی کوچک در پروژه‌های فیلمسازی زندگی می‌کردم. شما کسانی هستید که باعث شدید من بخواهم بازیگر شوم. خیلی افتخار می‌کنم که اینجا هستم من به بازیگر بودنم افتخار می‌کنم و این حرفه را ادامه خواهم داد.»
یکی از ۴۲ میلیون بیننده‌ای که در خانه‌شان سخنرانی گلدبرگ را در مراسم اسکار تماشا کردند تیفانی هادیش بازیگر سینما بود.
هدیش می گوید: «وقتی دیدم او برنده شد فهمیدم که بازیگری شگفت انگیز است. من در آن زمان ۱۲ سالم بود و اهمیت جایزه اسکار را نمی‌فهمیدم. تنها چیزی که می دانستم این بود که ووپی لیاقت بردن آن جایزه را دارد.»
هدیش هم به عنوان یک سرگرم کننده مشتاق و هم یک دختر جوان سیاه پوست، بردن اسکار را رویایی بزرگتر از خود جایزه می‌دید؛ «برای صدها سال به ما سیاهپوستان گفته شده است شما نمی‌توانید کارهای برجسته‌ای انجام دهید. شما خودتان علت این امر هستید. اما وقتی می‌بینی کسی مانند گلدبرگ موفق به انجام این کار می‌شود با خودت فکر می‌کنی؛ اگر او بتواند این کار را انجام دهد ، من هم می‌‌توانم!»
پیروزی گلدبرگ برای خیلی‌ها در حد یک آرزو بود. او اولین زن سیاهپوستی شد که پس از ۵۰ سال توانست جایزه اسکار را ببرد.
پیش از او «هتی مک دانیل» اولین سیاهپوستی بود که برنده اسکار شد.

«هتی مک دانیل» در سال ۱۹۴۰ برای بازی در نقش مکمل زن در فیلم «بر باد رفته» توانسته بود برنده این جایزه مهم سینمایی شود. [نکته غم‌انگیز اینکه به دلیل دیدگاه‌های نژادپرستانه‌ای که در آن سال‌ها وجود داشت، هتی مک دانیل را به محل برگزاری مراسم اسکار راه ندادند و او جایزه‌اش را در آشپزخانه محل برگزاری مراسم دریافت کرد!]

پس از هتی مک دانیل تنها سه بازیگر سیاهپوست توانستند اسکار ببرند؛

سیدنی پوآتیه در سال ۱۹۶۴برای بازی در فیلم «زنبق‌های مزرعه» اسکار بهترین بازیگر نقش اول را از آن خود کرد.

لویی گوست جونیور که برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل ۱۹۸۳برای فیلم «یک افسر و یک آقای» شد.

دنزل واشنگتن بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۱۹۹۰ را برای فیلم »شکوه» گرفت.
البته ووپی گلدبرگ پیش از این در سال ۱۹۸۶ برای اولین بازی در فیلم «رنگ بنفش» نامزد اسکار بهترین بازیگر زن شده بود. او امیدوار بود بتواند برای بازی در «روح» جری زوکر بتواند اسکار بگیرد. اگرچه پیش از آن برنده جایزه‌های گلدن گلوب و بفتا شده بود ، اما می‌دانست که بردن این دو جایزه نمی‌تواند تضمینی برای بردن اسکار باشد.
گلدبرگ در این باره توضیح می‌دهد: «نمی‌خواستم نقشم را برای بردن جایزه بازی کنم. فقط به این فکر می‌کردم که باید بدون هیچ چشم‌داشتی وارد کار شد و هر اتفاقی قرار باشد بیفتد، حتما خواهد افتاد.»