جشنپاره فیلم و مخلفاتش به روایت اوس محمود

جبار آذین
اوس محمود امسال هم به سنت هر سال برای تماشای چند فیلم صاحب شناسنامه و پدر و مادردار که شنیده بود در میان برخی فیلم‌های بی‌بته جشنپاره حضور دارند و سازندگانش کاربلد هستند، توانست آن فیلم‌ها و چند فیلم دیگر را ببیند و از حال و هوای جشنپاره اشرافی و بودجه بر باد ده بازار مکاره سینمای دولتی و نهادی و دستپخت نادبیر این دورهمی و فیلم‌ها باخبر شود.
او که پیگیر کش و قوس‌ها و زد و بندها و بخوربخورها، حاشیه‌ها و جنجال‌ها و تبانی‌های جشنپاره بدون ربط با فجر و تمامیت سینمای ایران بود، با مختومه شدن پرونده آن و جمع شدن بساط حیف و میل‌ها،‌برایم کلی با آب و تاب و البته همراه تاُسف و تاُثر صحبت کرد.
آنچه او گفت را در قالب این یادداشت برایتان می‌نویسم.
او گفت و من می نویسم، به میمنت و مبارکی، جشنپاره به دروغ و غلط منتسب‌ به فیلم فجر با یک کامیون حرف و حدیث و شایعه و جنجال و حاشیه به پایان رسید و طبق آیین رایج جشنپاره‌چی‌ها و سردمداران سازمان مستعمل سینمایی و فارابی‌چی‌های هزار فامیل و منافع‌داران خانه سیاسی و سینمایی و‌ سازمان‌ها و نهادهای سهم و نقش‌دار، برادرانه و مهربانانه و عادلانه غنایم و دلارها و سیمرغ‌ها را میان خود و خودی‌ها تقسیم کردند و هر کدام رفتند تا با سهم‌های خود اوقاتی را در داخل و خارج از کشور خوش بگذرانند و پرونده این جشنپاره هم بسته شد، بی آن‌ که آب از آب تکان بخورد و اتفاقی در سینما بیفتد و تغییر و تحولی رخ دهد.
آنچه که باز نیز مانند دوره‌ها و سال‌های پیشین تکرار شد، همان حیف و میل پول ملت بود و دیگر هیچ.‌ به قول اوس محمود، در بین سی و سه فیلم بخش مسابقه تنها سه فیلم ارزش دیدن را داشتند.
او البته نام فیلم‌ها را هم به من گفت، ولی من آن‌ها را اینجا نمی‌نویسم و در یادداشت خودم‌، به آن‌ها و کلیت جشنپاره و تمام فیلم‌ها به صورت مختصر و مفید و در حد قابلیت آن‌ها خواهم پرداخت.
خلاصه این‌ که گزارش اوس محمود، حکایت از نارضایتی او از این دورهمی فرمایشی و سیل فیلم‌های متوسط و زیر متوسط آن داشت.
او در پایان از نگاه خود به جشنپاره نمره زیر صفر و به اغلب فیلم‌ها از ده، امتیازهای نه تا دو را داد.
اوس محمود رفت تا به کار و زندگی خود برسد، انگار نه انگار که جشنپاره و نمایش فیلم‌هایی در کار بوده است.
درست مانند ملت که، بود و نبود جشنپاره و این نوع سینما و فیلم‌ها برایشان اهمیتی ندارد و آنچه مهم و رنج‌آور است نبود سینما و فیلم‌های ملی و مردمی و پول‌ها و سرمایه‌های ملی هدر رفته است.