تو با درون خودت صلح کن، جنگ پایان می پذیرد

جمشید پوراحمد
جناب جعفری جوزانی در دو یادداشت منتشر شده خدمت شما عرض کردم که بعضی اوقات باید حرف کوچکترها را شنید!
کاریزمای شما هیچ تناسبی با سینمای دستوری، شخصی، رابطه‌ای و لجام گسیخته کنونی ندارد!!
آیا از خود سئوال کردید؛ که در مقام یک کارگردان خوب ایرانی، توانایی ساخت فیلمهایی چون دایناسور، کوکتل مولوتف، قیف، ملاقات با جادوگر، هفتاد سی، مفت‌بر و قلهک را دارید؟!
جناب جوزانی خواهی بشوی(!) رسوا، همرنگ سینمای ضد فرهنگ و هنر شوید؛ همرنگ پژمان جمشیدی، بهرام افشاری، هوتن شکیبا و…!
به اعتقاد بنده شخصیت آقای جعفری جوزانی، مصداق فیلم زیبای جاماندگان است، فیلم کمدی درام آمریکایی به کارگردان الکساندر پین.
یک معلم سختگیر در یک مدرسه مقدماتی خصوصی نیوانگلند در تعطیلات کریسمس در محوطه مدرسه می‌ماند تا از تعداد انگشت شماری از دانش آموزان که جایی برای رفتن ندارند نگهداری کند.
در دو هفته تعطیلی مدرسه از ۵ دانش آموز، ۴ نفر توسط یکی از والدین برای اسکی دعوت می‌شوند، به جز یکی که به دلیل عدم دسترسی به خانواده برای گرفتن اجازه مجبور می‌شود به همراه معلم تاریخ بد‌اخلاق و آشپز مدرسه، در مدرسه بماند.
چالش سازگاری بین این سه نفر از اینجا آغاز می‌شود که دانش آموز دچار افسردگی روحی است و پدرش در خانه مخصوص بیماران روانی نگهداری می‌شود، سرآشپز مدرسه زن سیاهپوستی است که به تازگی پسرش را در جنگ ویتنام از دست داده است و معلم تاریخ که تنهاست و خانواده‌ای ندارد و حتی در تعطیلات هم خوابگاه مدرسه را ترک نمی‌کند، میان آنها پیوند نامحتملی را برقرار می کند.
در انتها ناسازگاری بین این سه کاراکتر آسیب دیده طی اتفاقاتی که در فیلم می‌افتد موجب درمان روحی و ارامش برای هر سه می‌شود.
جناب جوزانی؛ این جنگ فرهنگی، تمام شدنی است و جایگاه ویژه جنابعالی محفوظ…