بانی‌فیلم-مسعود داودی
امروز خبر متاثرکننده درگذشت بیژن اشتری را شنیدم؛ مثل همه خبرهای ناگوار که تا ساعت‌ها شنونده را گیج و منگ می‌کند، من هم مبهوت از کوچ زودهنگام این دوست گرامی به مرور سال‌ها دوستی‌ام با بیژن پرداختم.
دوستی دیرینه‌ام با بیژن از اواخر دهه شصت شروع شد، هنگامی که در آستانه سی‌سالگی‌اش، مطالبی سیاسی خارجی برای نشریات مختلف می‌نوشت و در کنارش هم مطالب سینمای جهان را پیگیری می‌کرد. این دوستی و رفاقت بعدها به واسطه سینما و فیلم و کتاب، ادامه‌ای معنادار یافت.
بیژن از جمله نویسندگان سینمایی بود که با وجود احاطه مثال‌زدنی و فراوانش به موضوعات مختلف سینمای ایران، اما ترجیح‌اش نگارش و ترجمه مطالب و خبرهای سینمای جهان بود. دلایل زیادی برای این پرهیز داشت که شاید بعدها بتوان به آنها پرداخت…
عشق زاید‌الوصف‌اش به کتاب و نویسندگی در کنار جسارت و رک‌گویی‌اش، خیلی زود او را در شمار نویسندگان شاخص حوزه سیاست قرار داد. اولویت‌های بیژن در نگارش و انتشار کتاب‌های سیاسی او را نویسنده‌ای موفق و در رده‌های بالای فهرست سیاسی‌نویسان قرار داد.
با وجود اینکه دایره رفاقت و بحث و جدل گاه‌وبی‌گاهم با او در چارچوب سینما بود اما صراحت او در انتشار دیدگاه‌هایش در حوزه اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران و جهان، من را هم مانند بسیاری، شیفته خواندن مطالبی از او کرده بود که بیشتر در فضای مجازی منتشر می‌شد.
صداقت، پاکدستی، پایبندی به اصول، وطن‌دوستی و رک‌گویی‌اش او را از در میان بسیاری از سیاسی‌نویسان متمایز و فردی شاخص می‌کرد.
تالم و تاثرم از مرگ بیژن اشتری بیشتر از باب تاسف است؛ تاسفی که چرا او در سال‌هایی از عمر گرانبهایش نابهنگام و بهت‌آور، چشم از این جهان فرو بست که هنوز فرصت بسیاری از کارهای نگارشی و تحلیلی‌اش را به دست نیاورد..کتاب .
صمیمانه کوچ نابهنگام و باورنکردنی این چهره محترم فرهنگی را به خانواده محترم اشتری و جامعه ادبی کشورمان تسلیت می‌گویم.
روح آن بزرگوار شاد باشد.
بدون دیدگاه