یک مورخ ایتالیایی ادعا کرده پلی را که در پس‌زمینه اثر معروف «مونالیزا» اثر «لئوناردو داوینچی» نقاشی شده شناسایی کرده است.
به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، «سیلوانو وینستی» مورخ ایتالیایی مدعی شده پلی که در پس‌زمینه نقاشی «مونالیزا» توسط «لئوناردو داوینچی» نقاشی شده، پل تخریب‌شده رومیتو دی لاترینا در آرتزو است.
اهالی این شهر کوچک در توسکانی پس از این‌که ادعا شد پل نقاشی‌شده در پس‌زمینه مشهورترین پرتره جهان متعلق به این شهر است، بسیار هیجان‌زده شده‌اند. «سیلوانو وینستی» مورخ ایتالیایی، می‌گوید شکی ندارد که پل رومیتو دی لاترینا در استان آریزو همان چیزی است که لئوناردو در مناظر حومه شهر پشت مونالیزای مرموز نقاشی کرده است که به معمایی پایان می‌دهد که در طول سال‌ها به اختلافات بی شماری دامن زده است.
«داوینچی» نقاشی مونالیزا را در اوایل قرن شانزدهم در فلورانس کشید. هویت زنی که در نقاشی رنگ و روغن نشان داده شده و به طور گسترده اعتقاد بر این است که «لیزا دل جوکوندو» است و به همان اندازه پس‌زمینه دوردست در این اثر گمانه‌زنی‌های فراوانی را برانگیخته‌اند.
بر اساس تئوری‌های گذشته، این پل با نام پونته بوریانو، نزدیک به لاترینا و همچنین پونته بابیو در شهر پیاچنزا در شمال ایتالیا شناسایی شده بود.
اما حالا «وینستی» مورخ ایتالیایی با استفاده از اسناد تاریخی و تصاویر هواپیماهای بدون سرنشین و با مقایسه بین نقاشی و عکس‌های این منطقه گفته که این پل در واقع پل رومیتو دی لاترینا در آرتزو است.
او در انجمن مطبوعات خارجی در رم در این‌باره به خبرنگاران گفت: «گویاترین جزئیات در تعداد طاق‌ها بود: پل نقاشی لئوناردو مانند رومیتو چهار طاق داشت. از طرف دیگر پونته بوریانو دارای شش قوس است در حالی که پونته بابیو بیش از شش قوس دارد.
اکنون تنها یک طاق از پل رومیتو، که بر روی رودخانه آرنو امتداد داشت، باقی مانده است، همچنین پایه‌های پل در طرف مقابل ساحل رودخانه هنوز وجود دارد.
«وینستی» همچنین عنوان می‌کند که اسناد متعلق به خانواده مدیچی که در بایگانی دولتی فلورانس یافته شده نشان داد که بین سال‌های ۱۵۰۱ تا ۱۵۰۳ این پل بسیار شلوغ و کارآمد بوده است. او همچنین می‌افزاید دقیقاً در آن زمان بود که لئوناردو در منطقه وال دآرنو بود، ابتدا در خدمت «چزاره بورجیا»، از بدنام‌ترین خانواده‌های اشرافی در ایتالیای رنسانس بود و سپس در خدمت «پیرو سودرینی» یک دولتمرد جمهوری فلورانس.
این مورخ ایتالیایی عرض بین سواحل رودخانه را اندازه‌گیری کرده و با استفاده از اندازه طاق باقی‌مانده مشخص کرده که چهار طاق هم‌اندازه به خوبی در سراسر آن قرار می‌گیرند. «وینستی» همچنین اسنادی پیدا کرده که نشان می‌دهد «لئوناردو داوینچی» اغلب در آن زمان در فیزوله با عموی خود که یک کشیش بود، زندگی می‌کرده است.
«وینستی» در گذشته ادعاهای دیگری در مورد نقاشی مونالیزا مطره کرده بود، از جمله این‌که لئوناردو در پرتره از یک مدل زن و مرد استفاده کرده است.
پس از درگذشت «لئوناردو» در سال ۱۵۱۹، نقاشی «مونالیزا» در فرانسه جایی که این هنرمند سال‌های پایانی عمرش را گذانده بود، باقی ماند. این نقاشی برای چندین قرن در مالکیت خاندان سلطنتی باقی ماند تا این‌که در نهایت در سال ۱۷۹۷ به طور دائمی در موزه لوور به نمایش درآمد.
«مونالیزا» در اوایل قرن بیستم تقریبا هنوز برای افراد خارج از جهان هنر اثری ناشناخته محسوب می‌شد. اما در سال ۱۹۱۱ یک ماجرای سرقت، این نقاشی را در مرکز توجه قرار داد. «وینچنزو پروجا» یکی از کارمندان ایتالیایی موزه لوور با هدف بازگرداندن این نقاشی به ایتالیا آن را از موزه دزدید. او دو سال این نقاشی را در آپارتمانش پنهان کرد و سپس آن را به مدیر گالری «اوفیتزی» نشان داد که در نتیجه آن «مونالیزا» دو هفته در «اوفیتزی» نمایش داده شد. «مونالیزا» در نهایت به «لوور» بازگردانده شد و «پروجا» نیز به تحمل شش سال حبس محکوم شد.
این شاهکار این روزها در پشت لایه‌ای از شیشه ضدگلوله در موزه لوور به نمایش گذاشته می‌شود. مونالیزا همچنان یکی از محبوب‌ترین آثار نمایشی لوور است و بدون شک یکی از پربازدیدترین تابلوهای نقاشی جهان محسوب می‌شود.
بدون دیدگاه