* سیف اله صمدیان
روز و روزگار غریبی ست؛ در هفتمین روز از هفتاد و هفتمین دوره جشنواره کن، دو سر اتفاقات اصلی به ایران و آمریکا برمی‌گردد:
سقوط هلیکوپتر رئيس‌جمهور ایران و اولین نمایش جهانی فیلمی درباره رئیس جمهور سابق آمریکا آنهم به کارگردانی فیلمسازی ایرانی!
از “علی عباسی” سه فیلم دیده‌ام و هر سه را هم در جشنواره کن:
– “مرز” برنده جایزه بزرگ بخش نوعی نگاه ۲۰۱۸
– “عنکبوت مقدس” برنده بهترین بازیگر زن برای “زر امیرابراهیمی” بخش مسابقه ۲۰۲۲
– «کارآموز» بخش مسابقه ۲۰۲۴
هر سه فیلم گویای استعداد بالا و تنوع کاری یکی از کارگردانان نسل جدید ایران است که در آن سوی مرز، جهان حرفه‌ای سینمای خود را ساخته است.
ویژگی‌های اصلی فیلم:
“کار آموز” علاوه بر انتخاب “سباستین آستن” برای نقش جوانی ترامپ – با گریم و صدای کاملا مشابه –
دکوپاژ و کارگردانی بسیارحساب شده، از تدوین حرفه‌ای و فضاسازی‌های باور پذیر دهه هفتاد و هشتاد آمریکا نیز بهره‌مند است.
تولید و نمایش فیلم قبل از انتخابات پیش روی آمریکا، ریسک بزرگ تهیه‌کنندگان فیلم است که به راز اصلی‌اش نیز تبدیل شده است.
با توجه به قدرت فضای مجازی و رسانه‌ها در هدایت ذهنی تماشاگر ، هر بیننده نسبت به ذهنیت سیاسی شخصی‌اش با فیلم مواجه می‌شود و در نهایت بعد از تماشای فیلم تضادی قطعی نسبت به شخصیت کلی ترامپ شکل می‌گیرد:
آیا فیلم با حمایت دموکرات‌ها برای کمک به شکستن آخرین دست‌آویزهای سیاسی ترامپ با نشان دادن ترفندهای کلامی و رفتاری مردی که ادعا می‌کند آمریکای امروز دیگر احترام جهانی‌اش را از دست داده و باید دوباره احیا شود ساخته شده است؟ این در حالیست که در رفتار روزمره خود ترامپ حتی کوچکترین نشانه‌ای از آشنایی با واژه “احترام” دیده نمی‌شود؛ چه در درون خانواده با پدر ، برادر و همسرش و چه در مقام یک تاجر و پول اندوز با وکیل و طرف دیگر معامله.
او فقط به پیشرفت و رسیدن به موقعیتی فکر می‌کند که در این مسیر می‌تواند رویای آمریکایی شکست خورده را به واقعیتی دست‌یافتنی بدل کند.
وهمین جای شخصیت اوست که به تماشاگر نیز – فارغ از جنگ زرگری میان دموکرات و جمهوری‌خواه در آمریکا- این امکان را می‌دهد که جذب شخصیت بلند پروازانه او بشود، طرفدار تازه‌ای متولد شود که با شنیدن حرفهایی از جنس خواستن یا به تعبیر خود ترامپ “به عاریت گذاشته شده در خلقت او” حتی در صف رای دهندگان دوره پیش رو قرار بگیرد و در نهایت به بازگشت دوباره مردی کمک کند که خودش را هنرمندی ذاتی می‌داند که معنی و جایگاه واژه “معامله” را در همه سطوح افتصادی و اجتماعی و حتی سیاست به “هنر معامله” ارتقا داده است!
بدون دیدگاه