بانی‌فیلم: در پی انتشار خبر حضور فیلم سینمایی «قصیده گاو سفید» و یک فیلم دیگر در جشنواره فیلم اورشلیم، واکنش‌های مختلفی نسبت به این خبر ابراز شد.
غلامرضا موسوی تهیه‌کننده، حضور این فیلم را بدون اطلاع خودش دانست و گفت که پخش‌کننده جهانی «قصیده گاو سفید» خود بدون اصلاع او و کارگردان فیلم اقدام به این کار کرده است.
امروز علاوه بر غلامرضا موسوی، بهتاش صناعی‌ها کارگردان «قصیده گاو سفید»هم در متنی که در صفحه شخصی‌اش منتشر کرده ضمن بیان این مطلب که چند روزی‌ست که به بیماری کووید۱۹ دچار شده، از برخی پیش‌داوری‌ها نسبت به این خبر انتقاد و اعلام کرد که از موضوع شرکت فیلمش در این جشنواره اسراییلی بی‌اصلاع بود است.
او در متنی با عنوان «لطفا تا انتها بخوانید» در مورد این خبر نوشت:
دوستان عزیزم سلام.
امروز که برای شما مینویسم پانزده روز است که با این ویروس کشنده دست و پنجه نرم میکنم. روزهایی سخت که تجربه غریبی را پیش رویم قرار داد. باید بگویم که با کمی اقبال تا این لحظه زنده‌ام. بگذریم…
الان با حالی که خوش نیست میخواهم موضوعی را با شما عزیزان و دوستانم و نیز دیگر رصد کنندگان بدغرض این صفحه در میان بگذارم. فیلم “قصیده گاو سفید” به جشنواره فیلم اورشلیم در اسرائیل دعوت شده و ما دیروز از این موضوع با خبر شدیم. تصمیمی که از دایره تصمیم‌گیری ما به عنوان کارگردانان و تهیه‌کننده محترم اثر خارج بوده و به پخش کنندگان بین‌المللی اثر مربوط میشود.
از دیروز ما و تهیه کننده فیلم تحت انواع فشارهای حاکمیتی و امنیتی قرار گرفته‌ایم که فیلم را از جشنواره فیلم اورشلیم خارج کنیم. همزمان انبوهی افراد یا شبه خبرگزاری‌های معلوم‌الحال به ما تاخته‌اند و انواع انگ‌ها را تدارک دیده‌اند. دوستان متوجه نیستند که سینما مانند ورزش نیست که یک نفر قرار باشد به روی تشک برود و به او بگوئیم کشتی نگیر یا بایدببازی! فارغ از اینکه میدان را خالی کردن چقدر نشانه قدرت است و در آمیختن وادی هنر به سیاست چقدر صحیح است (که این خود جای بحث دارد)، یکی باید برای این آقایان توضیح دهد که در سینما به جز کارگردان و یا تهیه کننده، افراد صاحب تصمیم و قدرتمند‌تری در عرصه پخش جهانی و ارائه یک فیلم حضور دارند که اگر بخواهیم یک اثر را به بازارهای جهانی وارد کنیم باید بخش مهمی از تصمیم‌سازی را به آنها واگذار کنیم.
پخش کنندگان و فروشندگانی که در نقاط مختلف جهان فعالند و گاهی تعدادشان به بیش از بیست کمپانی معتبر در حوزه پخش یک فیلم میرسد که در مورد فیلم “قصیده گاو سفید” چنین است و این پخش‌کنندگان همواره بعد از گذشت زمان از اتخاذ و اجرایی کردن تصمیماتشان ما را در جریان آن قرار میدهند. وقتی آقای فرهادی با پخش‌کننده با نفوذ و قدرتمندی چون مِمِنتو وارد قرارداد میشود دیگر نمیتواند به او بگوید که در کجا میخواهم و در کجا نمیخواهم اکران کنی. بر همین اساس فیلم “جدایی…” میرود و در قالب اکرانی گسترده در سینماهای کشور اسرائیل نمایش داده میشود و اتفاقا هیچکس هم در ایران اعتراضی نمیکند. این اتفاق برای بسیاری از فیلم‌های آقای فرهادی بعد از “جدایی…” و برای فیلم‌های دیگری از جناب کیارستمی و یا حتی مجید مجیدی هم رخ داده. (بگذریم که پناهی و رسول‌اف اکثر فیلم‌هایشان را بارها در آن جغرافیا و جشنواره‌هایش نمایش داده‌اند و همچنان هم در داخل مملکت مشغول فیلمسازی هستند!)
حال چطور است که این موضوع برای فیلم ما باید چنین تاوانی داشته باشد؟
چه تفاوتی بین فیلم ما و فیلم فرهادی و یا مجیدی است؟
غیر از این است که ما در همین حوزه هم دچار تبعیض هستیم؟ مگر غیر از این است که “قصیده گاو سفید” فیلمی است که با مجوز رسمی وزارت ارشاد ساخته شده؟ مگر غیر از این است که ما همواره فیلم‌هایمان را حتی با تحمل انبوهی تبعیض و نادیده گرفته شدن‌ها نخست در جشنواره‌های داخلی نمایش داده‌ایم و بعد راهی اکران های بین‌المللی شده؟
پس مشکل کجاست؟
به نظر میرسد که باز هم درگیر آن دو کلمه رنج‌آوریم.
بدون دیدگاه