شهریور ماه سال ۱۳۹۵ کلنگِ هدیه جهانگیر ـ معمار سرشناس ـ درویش به ایراندرودی ـ هنرمند نقاش ـ در خیابان یوسف‌آباد به زمین زده شد. این هدیه، نقشهموزه‌ای بود که زن نقاش بنا داشت با حاصل فروش خانه‌اش در فرانسه بسازد.
به گزارش ایسنا، این سخن ایران درودی است که گفته بود «امیدوارم همه هموطنانهنرمندم روزی در این موزه نمایشگاه بگذارند و یاد من را زنده نگه دارند. واقعا آرزودارم که بتوانم به عنوان یک هموطن در مملکتم فرهنگ‌سازی کنم برای همین هم فکرمی‌کنم باید زنده باشم تا آن مرکز فرهنگی که آرزو دارم را ایجاد کنم؛ مرکز تبادلفرهنگی ایران با کشورهای دیگر باشد.»
صدای رسا و لرزان و لحن قاطع این زن نقاش با مرور سخنان او به خاطر می‌آید؛همچنین غم و اندوهی که مشکلات عدیده برایش به وجود آورده بود و بسیار ازنزدیکانش معتقد بودند حاصل از تأخیر در ساخت این موزه است.
درودی بیش از ۱۹۰ اثر به مردمِ ایران هدیه کرده بود تا در این مکان که قرار بود موزهفعال بین المللی در تهران باشد، به یادگار گذارد. به همین سبب هم بعضی آثار فروختهشده خود را در ازای پرداخت مبالغی از کلکسیونرهای خارجی خریده بود.
از راست
ایران درودی (هنرمند نقاش) – ناهید خدا کرمی (عضو دوره پنجم شورای شهر تهران) ـپیروز حناچی (شهردار وقت تهران) – جهانگیر درویش (معمار و طراح موزه ایراندرودی)
نقشه درویش برای هدیه به ایران درودی
جهانگیر درویش (۱۳۱۲– ۱۴۰۳) معمارِ این موزه بود. درودی در مراسم کلنگ‌زنیِ اینموزه ناتمام به او عنوانِ «فخر معماری ایران» را اطلاق کرده بود.
درویش نیز در جزییات طراحی این هدیه، شرایط آثارِ ایران درودی و تعداد آنها را درطراحی در نظر گرفته بود و در این بین، همان‌طور که دَرودی می‌خواست جایگاهی راهم برای نمایش آثار دیگر هنرمندان اختصاص داده بود.
درویش در گفت‌وگویی با ایسنا اظهار کرده بود که «به دلیل سایز بزرگ تابلوها وهمچنین تعداد زیاد آنها، به دیوارهای زیادی برای نصب نیاز داریم، پس شرایط لازمبرای این کار را به وجود می‌آوریم. امیدواریم هرچه زودتر بتوانیم ساختمان موزه خانمدرودی را که بابت این موضوع نگرانی بسیاری هم دارد آماده و تحویل دهیم.»
او درباره معماری این موزه هم گفته بود که «معماری این موزه در فضای باز است ووسط آن ستونی وجود ندارد. به همین دلیل به اصطلاح شکل زین اسبی برای آن تعبیهشده است. همچنین بخشی به عنوان آمفی‌تئاتر در زیر ساختمان موزه برای آن در نظرگرفته‌ایم.»
این ساختمان البته یاد معماری هویت‌مند ایران را هم زنده می‌کرد و متناسب بااهمیتی بود که ایران درودی، هنرمند سبکِ سورئال برای اصالت قائل می‌شد. بدونتزیینات بی‌هویت و سنگ‌نماهای امروزی، قرار بود بیرون آن یاد معماریِ اصیل ودرونش یاد هنرِ ایران را زنده‌نگه دارد.
نمای بیرونی این موزه قرار بود مانند یکی از آثار شناخته شده درویش، ساختمانتلویزیون باشد؛ «نمای بیرونی موزه مثل ساختمان تلویزیون که سال‌ها پیش ساخته‌امساده، بتنی و همراه با شیارهای مخصوص است.»
درویش که احتمالا اهداف درودی درباره ایجاد مکانی برای تبادل فرهنگ را هم در نظرگرفته بود، به اختصاص سالن کنفرانسی با ظرفیت بیش از ۱۰۰ نفر هم اشاره کرده وگفته بود که با اجاره این سالن به انجمن‌ها و اجرای برنامه‌های مرتبط مختلف و غیرههزینه‌های موزه تامین خواهد شد. به نظر می‌رسد که این موزه با کمک طراحی قراربود نه تنها به عنوان محلی برای تبادل فرهنگ و هنر مورد استفاده قرار گیرد که تحتشرایطی هم بخشی از هزینه‌های خود را تامین کند.
موزه ایران درودی اما ناتمام مانده است و این هدیه، نصفه‌کاره. دلیل بی نتیجه ماندناین موزه، کارشکنی باشد یا مشکلات اداری و… اما هنوز به بهره‌برداری نرسیده است. بااین حال هر کجا نام ایران درودی و جهانگیر درویش به میان بیاید، یک نامِ ناتمام با اسمِ«موزه ایران درودی» طرح و بیان خواهد شد.
بدون دیدگاه