نکته قابل توجه درباره دومین ساخته سینمایی سروش صحت، فیلم بودن در عین نبودن است. صحت عشق را در عین نشان ندادن زنی در فیلمش معنا می‌کند. رفاقت را نیز در جایی که خلا آن حس می‌شود به چشم می‌آورد و بخشش را هم در عمیق‌ترین نقطه‌ای که کمتر کسی حاضر است انجام دهد، جای می‌دهد.
به گزارش ایرنا، حالا دیگر می‌توان با خیال راحت مخاطب را به تماشای یک کمدی نشاند. این اتفاق پیش‌تر و با «جهان با من برقص» نیز افتاده بود اما در آن زمان هنوز رکورد پرفروش ترین فیلم سینمای ایران به دست یک کمدی نیفتاده بود.
در زمانه اکنون که کمدی‌ها سینمای ایران را تسخیر کرده‌اند، «صبحانه با زرافه ها» یک سلطه منحصر به فرد برای کمدی‌هاست. فیلمی که مخاطب را مانند موم توی مشت خود نگه می‌دارد و حتی تا آخرین لحظه که کمی سورئال می‌شود نیز او را رها نمی‌کند.
«صبحانه با زرافه ها» غرق در زمان و مکان است اما نه خودش و نه مخاطب را گم نمی‌کند. فیلم گاهی نمی‌فهمد کجاست و نمیداند سکانس پیشین چه بوده اما به قدری ماهر است که نخ تسبیح داستانش را رها نمی‌کند تا ما خودمان را گم نکنیم.
فیلم ۴ بازیگر اصلی دارد که هر کدام یک تنه یک پای فیلم‌های کمدی اند اما به همگرایی با هم رسیدند و همدیگر را خوب بلدند. هرچند مخاطب در یک سوم ابتدایی همچون خود کاراکترها گیج و منگ است اما دقیقا در جایی که نمیداند غافلگیر می‌شود، وسط خنده رفاقت یاد می‌گیرد، عشق را لمس می‌کند و در آخر بخشش را.
هر کدام از این ها به تنهایی یک بار معنایی دارند که فیلمی بر روی آنها سوار می‌شود اما در اینجا ترکیب ماهرانه و ظریفی دارند که موعظه نمی‌کند.
نکته قابل توجه درباره این فیلم بودن در عین نبودن است. صحت عشق را در عین نشان ندادن زنی در فیلمش معنا می‌کند. این معنا از عشق را در جهانش می‌گنجاند و مخاطب را نیز به این پذیرش می‌رساند. رفاقت را نیز در جایی که خلا آن حس می‌شود به چشم می آورد و بخشش را هم در عمیق ترین نقطه ای که کمتر کسی حاضر است انجام دهد جای می‌دهد.
صحت همه این ها را لابلای چرخش هایش میان جهان های متفاوتی که در فیلم ساخته قرار می‌دهد و به معنای واقعی کلمه این جهان را به رقص با خودش وا می‌دارد. این گونه عنوان فیلم قبلی‌اش را دوباره زنده می‌کند؛ جهان با من برقص.
بدون دیدگاه