فیلم‌ها در مسلخ اوضاع کرونایی؛ سال سقوط، سال فرار؟!

سال ۱۴۰۰ پایانی خوش‌خیم برای چهارمین رییس سازمان سینمایی خواهد بود؟!

بانی‌فیلم: به نظر نمی‌آمد پیش‌بینی اوضاع نابسامان اکران فیلم‌ها در نوروز۱۴۰۰ در سالن‌های سینما چندان دشوار باشد؛ مردم خسته از روزگار کرونایی به اضافه تنگناهای اقتصادی دیگر حوصله‌ای برای تماشای فیلم‌ها باقی نمی‌گذارد موضوعی که سازمان عریض و طویل سینمایی با انبوهی از لشگریان و مشاورانش، یا ندانستند یا نخواستند بدانند!
نگاهی به آمار فروش فیلم‌های اکران نوروز امسال، نمادی‌ست از اوج سقوط اقتصادی گیشه سینماها و قهر منطقی تماشاگران با سالن‌های نمایش.
آیا نباید به تماشاگر خسته از ناکارآمدی نظام سلامت در تهیه واکسن برای مردم در برابر ویروس چینی و آدم‌های درمانده از تهیه نیازهای روزانه زندگی، این حق را بدهیم که رفتن به سینما و تماشای فیلم را در آخرین رده‌های علائق‌اش قرار دهند؟
شکست فاحش اقتصادی سینماها در نوروز۱۴۰۰ در شرایط رقم می‌خورد که بیشتر کشورهایی که با برنامه‌ریزی دقیق سالن‌های سینمایی‌شان را بازگشایی کرده‌اند، توانسته‌اند به چرخه اقتصادی بازگردند.
برنامه‌ریزی و ارایه راهکار برای برون رفت از شرایط حاد کرونایی، باید متاثر از واقع‌گرایی و امکانات موجود و البته نوآوری‌خای مدیریتی باشد، مواردی که به نظر می‌رسد در ارتباط با مسئولان و برنامه‌ریزان سینمایی و فرهنگی کشورمان، توقع زیادی باشد!
مدیریت رایج در دوران کرونایی، چشم بستن به مشکلات و روی میز گذاشتن طرح‌هایی‌ست که مدیرانش فقط زمانی به اشتباه بودن آنها پی می‌برند که اجرا شود!
این شیوه منسوخ مدیریتی مبتنی بر «آزمون و خطا» را همچنان در سایر بخش‌های مدیریتی کشور می‌توانیم به عینه ببینیم، ضعف‌های اجرایی که کشور را در مسیری در سنگلاخ انداخته و تنها متضرر این شیوه، مردم هستند.
با فروش ناامیدانه فیلم‌های سینمایی در بهترین فصل سینمایی اکران، می‌توان فهمید که مدیریت سینمایی کشور تا چه اندازه در نقطه‌گذاری‌ها و سیاست‌‌گذاری‌های راهبردی‌اش در اشتباه است و در مسیری کاملا غلط پیش می‌رود.
یادمان هست که همین مدیریت سینمایی و مشاورانش، چه اصراری بر برگزاری دوره ۳۹جشنواره فجر داشتند. برگزاری جشنواره فجر در اوج فراگیری ویروس کرونا و بی‌توجهی مدیریت سینمایی به منتقدان برگزاری، تنها با این استدلال که این جشنواره، ویترین و اعتبار سینمای ایران است و سال سینمایی با این فستیوال آغاز می‌شود، گواهی از نداشتن شناخت مدیریتی و عدم اشراف راهبردی دست‌اندرکاران سازمان سینمایی نسبت به سینما بود.
برگزاری جشنواره برای ۱۶ فیلمی که ۱۵تای‌شان با پول نهادهای دولتی و شبه‌دولتی تولید شده بود، شائبه‌های فراوانی را پیرامون دوره سی‌ونهم و در میان علاقمندان سینما به وجود آورد که فرمایشی بودن برگزاری این دوره برای فیلم‌های سازمانی و دولتی و شبه‌دولتی، ضرورت‌های خرج‌کرد بودجه میلیاردی جشنواره و سرپوش گذاشتن بر مدیریت ضعیف دبیر و تیم‌اش، تنها چند نمونه‌ از این شائبه‌هاست!
همه مصداق‌ها مرتبط با ضعف‌های آشکار مدیریتی سینما را باید در کنار شنیده‌هایی قرارداد که حکایت از رفتن حسین انتظامی به عمان و پوشیدن لباس رایزنی فرهنگی سفارت ایران دارند؛ پایانی خوش‌خیم برای چهارمین رییس سازمان سینمایی…!
نگاهی به آمار فروش براساس اعلام سمفا گواهی بر پایان دوران اقتدار اقتصادی سینمای ایران است:

هفته‌ای یک بار آدم باش

کارگردان: شهرام شاه حسینی
تعداد مخاطب : 3,784
تعداد سالن‌: 140
شروع اکران : 1399/12/27
گروه نمایشی : سینمای ایران
میزان فروش : 916,110,000 ریال

خورشید

کارگردان: مجید مجیدی
تعداد مخاطب : 3,357
تعداد سالن‌ : 116
شروع اکران : 1399/12/27
گروه نمایشی : سینمای ایران
میزان فروش : 861,050,500 ریال

تک خال

کارگردان: مجید مافی
تعداد مخاطب : 2,415
تعداد سالن‌ : 106
شروع اکران : 1399/12/27
گروه نمایشی : سینمای ایران
میزان فروش : 532,210,500 ریال

خون شد

کارگردان: مسعود کیمیایی
تعداد مخاطب : 1,231
تعداد سالن‌: 99
شروع اکران : 1399/12/27
گروه نمایشی : سینمای ایران
میزان فروش : 296,982,966 ریال

لاله

کارگردان: اسدالله نیک نژاد
تعداد مخاطب : 271
تعداد سالن‌ : 52
شروع اکران: 1399/12/27
گروه نمایشی: سینمای ایران
میزان فروش: 65,240,500 ریال