رحمت امینی
اینطور که به نظر می رسد ، حتی تغییر دبیر و به تبع آن تغییر دیدگاه برگزارکنندگان (مثلا برای گزینش بهتر آثار بخش مسابقه سینمای ایران!) نتوانسته است موجب بهتر شدن اوضاع آثار انتخابی شود. بویژه انتخاب کمدی‌هایی مثل «آنتیک» و «تاکسیدرمی»، که گویا به موفقیت‌های تجاری فیلم «فسیل» نظر داشته‌اند و فیلمی همچون «کفایت مذاکرات» که با انتخاب بازیگران امتحان پس داده‌ای مثل محسن کیایی و ایمان صفا راهی جز به سمت ترکستان نیافته اند…
واقعا لزوم پر کردن جدول جشنواره امسال با حضور دبیری مانند شهسواری چه بود؟
هر چند انتخاب حتی حدود ده فیلم دارای ساختار قابل قبول و موضوعات قابل تامل، در بین این آثار، اقدامی دشوار به نظر می‌رسد اما لااقل عدم انتخاب آثاری که نمونه‌هایی از آنها ذکر شد، کار سختی نبود.
بعد از دیدن نیمی از فیلمهای جشنواره امسال، حقیقتا نمی‌توان حتی سه اثر اقناع کننده را برشمرد که آنها را نمایندگان قابل قبول دوره‌ای یک ساله از تولیدات سینمای ایران به شمار آورد.
البته که دبیر می تواند چنین وضعیتی را حاصل نگاه مدیران قبلی سینما بداند که توجیهی پذیرفتنی است. اما از مسوولیت دبیرخانه این دوره فجر برای انتخاب لااقل نیمی از آثار الکن، ضعیف و نامربوط، کم نمی‌کند .
این آثار و این جشنواره اصلا نماینده واقعی سینمای ایران با همه‌ی کاستی‌ها و ضعف‌ها نیست و انتظار می‌رود دبیرخانه بعدی و دوره بعدی از چنین وضعیتی درس عبرت بگیرند.
بدون دیدگاه