«شامِ آخر» نقاشی «لئوناردو داوینچی» روایت حضور حواریون حضرت مسیح (ع) بر سر یک میز است که پس از شنیدن خیانت یکی از آنها به پیامبر خود، بستر خلق دراماتیک ترین نقاشی جهان شکل می گیرد تا نقاش خالق نمادینِ لحظاتی سرشار از عشق، ترس،خشم و خیانت شود.
به گزارش ایرنا،شامِ آخر اثرلئوناردو داوینچی نقاش، مجسمه ساز و دانشمند ایتالیایی دوران رنسانس؛ یکی از مشهورترین و با ارزش‌ترین نقاشی‌های جهان است که بین سال‌های ۱۴۹۵ و ۱۴۹۸ برای کلیسای سانتا ماریا دله گرتزیهدر میلان ایتالیا به سفارش دوک لودوویچو اسفورتزاخلق شده است.
ابعاد این دیوارنگاره بیش از ۴۰ متر مربع است که بزرگترین نقاشی داوینچی به حساب می آید و هر ساله میزبان گردشگران زیادی از سراسر جهان است.
این اثر هنری راوی صحنه‌ای از شام آخر است که در انجیل به عنوان روزهای پایانی عمر حضرت مسیح (ع) از آن یاد شده است. واقعه شام آخر بر اساس اناجیل چهارگانه (متی، مرقس، لوقا و یوحنا) به چهار روایت مختلف نقل می شود که اساس روایت این نقاشی بر گرفته از کتاب یوحناست، هر چند تخیل نقاش بخش قابل توجهی از این نقاشی را شکل داده است.
این اثر به جایی از کتاب یوحنا اشاره دارد که حضرت مسیح در جمع ۱۲ حواری می گوید؛یکی از شما به من خیانت خواهید کرد.
در این اثر، حواریان کنار یکدیگر در یک طرف میزی مستطیل، نشسته و به صورت چهار گروه سه تایی و قرینه در اطراف حضرت مسیح مرتب شده اند. در پیش زمینه این نقاشی استفاده از خطوطی برای ایجاد پرسپکتو که از دستاوردهای هنر دوره رنسانس است، به اثر بُعد و حرکت بخشیده است.
داوینچی با بهره از تقسیم بندی و محاسبات ریاضی که در آن نیز دانش زیادی داشته است، حضرت مسیح را در نقطه مرکزی این نقاشی قرار می دهد و محاسبات هندسی در اثر، سبب می شود که نگاه مخاطب در این نقاشی از مرکز تصویر آغاز و به دیگر نقاط آن حرکت کند و باز به مرکز نقاشی بازگردد. این شاهکار داوینچی است که انتزاع و انضمام را به یکدیگر گره می زند.
این اثر را می توان تراژیک ترین نقاشی جهان نامید. لحظه ای که در چهره همه حواریون، می توان عشق، ترس، تعجب، خشم، اندوه و خیانت را کشف کرد. لحظه‌ای نمادین که گویی ابری سیاه بر چهره یهودا سایه افکنده شده است تا خیانتش از میان دیگر حواریون بر ملا شود.
ازدحام آشکار افراد در اطراف یک میز کوچک و شلوغی اشیای روی میز آشوبی را تداعی می کند که در نقطه مرکز تصویر به آرامش می رسد. مکانی که حضرت مسیح بر آن جلوس کرده است و چشم انداز پشت نقاشی به مثابه بهشتی قابل تعبیر است که تنها مسیر رجعت به آن از مرکز نقاشی میسر می شود.
خطوط سقف و کف در این اثر به نحوی است که بدن حضرت عیسی را درون یک مثلث متساوی الاضلاع قرار می دهد و زیر قوسی قرار دارد که یک دایره را در پشت مسیح شکل می دهد و پنجره مستطیل شکل به عنوان هاله نور تداعی می شود.
این نقاشی در طول تاریخ الهام بخش بسیاری از هنرمندان بوده است و از زمان خلق آن توسط هنرمندان مختلفی مانند سالوادور دالی، اندی وارهول، ماریسول اسکوبارو دیگران بارها اقتباس، تفسیر، بازسازی و کپی شده است.
بدون دیدگاه