یادداشت
داود موثقی
قریب به دو سال است که سینما به خاطر کرونا به کما رفته و زحمتکشان این عرصه، در تلاش برای معاششان، با بیتوجهی و بیمهری مسئولان سینمایی، در شرایط تحریم و تورم و بیکاری، سختترین و غمبارترین روزهای زندگیشان را میگذرانند.
اخیراً سازمان سینمایی تصمیم گرفته است با حمایت دو و نیم میلیاردی از بعضی فیلمهای کمدی که ویترین خوبی از بازیگران شهره دارند، پای تماشاگران را به سینما باز کند.
هماکنون بیش از ۲۰۰ فیلم پشت خط اکران زمینگیر شدهاند. سازمان سینمایی با حمایت یک یا دو فیلم به نظر میآید قصدش نجات آن دو فیلم باشد نه نجات ۲۰۰ فیلم و ۲۰۰ تهیهکننده دیگر…
انتخاب فیلمهای حمایتی ظاهرا با اراده و نظر سالندارها شکل گرفته است و کارشناسان و تحلیلگران سینمایی که وظایف بررسی و بهبود روش و مقابله با بحران را دارند چرا منفعل شده و سکان کشتی غوطهور در طوفان را به دست سینمادارها دادهاند؟!
این فرضیه به کل اشتباه است که فیلم کمدی با بازیگران معروف و محبوب، بطور حتم با اقبال تماشگران مواجه خواهد شد. با مروری به آمار فروش فیلمها در گذشته، به راحتی در خواهید یافت که بودهاند فیلمهایی با کارناوالی از سوپراستارها که در گیشه شکست خوردهاند و در برابر بودهاند فیلمهایی با بازیگران نه چندان شناخته شده، ولی با درامپردازی قوی و تکنیک روایی موثر و نافذ، که به فروش بالا و غیر قابل تصور رسیدهاند!
آیا گزینشی از این دست مصداق تمام عیار تبعیض نیست؟!
اگر سازمان سینمایی حرکتی نجات بخش و عدالت محور میخواست انجام بدهد باید توزیع عادلانه منابع را، برای همه پروژهها انجام میداد. تمام تهیهکنندههایی که دو سال است فیلمشان روی دستشان مانده و با فروش ماشین و یا خانه و مقروض شدن و با چنگ و دندان فیلمشان را ساختهاند، تکلیفشان چیست؟
آیا بهتر این نبود که به جای پرداختن دو و نیم میلیارد به یک فیلم، با پرداخت ۵۰۰ میلیون حمایت، فیلمهای بیشتری با گونههای متفاوت داوطلب نمایش میشدند و جذابترین فیلمها از میان آنها انتخاب میشد؟!
به نظر راقم این سطور با اوضاع نابسامان در ارکان تولید و نمایش و پخش که نیاز مبرم به تغییر و تحول اساسی و بازنگری سیستمی دارد و اوضاع انحصارگرانه وی او دیها و قاچاق محصولات، با گذر زمان به سمت حذف تولیدات سینمایی مردم محور میرویم و حمایت دو و نیم میلیاردی از یک یا دو فیلم به مثابه مُسَکن است برای بیمار سرطانی… .
والسلام
بدون دیدگاه