شهرام صارمی ـ نوازنده کمانچه ـ به مناسبت فرا رسیدن هفتاد و یکمین زادروز تولد «حسین علیزاده» ـ آهنگساز، نوازنده تار و سه‌تار ـ مطلبی را در وصف این هنرمند به نگارش درآورده است.
ترنم مضراب عشق در لحظه لحظه عمرش به گوش می‌رسد/شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست…
شهریور چه خوش یمن آغاز می‌شود، آغازی که در سال‌های بعد مشخص شد که از حضورش، تاریخ، فرهنگ، هنر و موسیقی این مرز پر گهر، رنگ و بویی تازه یافت و مزین به نام «حسین علیزاده» شد.
آنچنان که این نام دیگر نام شخص نیست، نام خاصی است که هرجا شنیده و دیده شود، در بطن خود غرور و سربلندی موسیقی ارزشمندمان را در پی دارد.
برای رسیدن به این نام و نشان بهای گزافی پرداخت شده که از همت و سخت کوشی ایشان طی بیش از پنج دهه، تا دست و پنجه نرم کردن با بی مهری‌ها و ناملایماتی که در چند دهه اخیر گریبانگیر موسیقی ایران بوده، هر دم عزمش را جزم‌تر و اعتقادش را سخت‌تر کرده است، گرفته، تا اوج عشقی که همیشه همراه او بوده و مشکلات فراوانی را از سر راه برداشته است.
به اعتقاد من، او آنگونه که باید و شاید به آرمان‌هایش دست نیافته، که انجام این مهم شرایط مساعد و پایدار اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را طلب می‌کند. اما شناخت صحیح او از شرایط نامناسب فضای موسیقی ایران و مثبت‌اندیشی خاص او برای راهگشایی و پیشبرد فعالیت‌های موسیقی، باعث شده است که در تمام سال‌های فعالیتش به موسیقیدانی پرکار که به موفقیت‌هایی ارزشمند، چشمگیر و استثنایی دست یافته است، تبدیل شود.
علیزاده از جریان‌سازترین و تاثیرگذارترین موسیقیدانان عصر خود است و این مهم جز با شناخت و درک عمیق و ریشه‌ای از دانش و سنت‌های موسیقی ایران و نگاهی پویا، نوین، خلاقانه و روشنفکرانه به خصوصیات این موسیقی در اجرا و تولید آثار امکان پذیر نبوده است. جریان‌سازی این موسیقیدان در حوزه آموزش تا آنجا پیش رفته است که آثار و قطعات وی بخش جدایی‌ناپذیر برنامه آموزشی موسیقی ایران در سازهای تار و سه تار شده است.
در آستانه خجسته زادروز ایشان لازم است اشاره‌ای داشته باشم به بی‌توجه مراکز آموزشی آکادمیک و آزاد موسیقی به آموزش صحیح موسیقی ایرانی. نگاه مبتنی بر گذراندن واحدهای درسی، اخذ نمره قبولی و …. بدون توجه به پرورش خلاقیت و ساخت و ساز ذهنی و خلاقانه موسیقی توسط فراگیرندگان، باعث شده است که جامعه موسیقی ایران تهی از آزاداندیشی، شهامت و شجاعت در ارائه آثار تجربی و نگاه خلاقانه در ارائه اثر شده و فراگیری و اجرای موسیقی محدود به حفظیاتی شود که هم در آموزش و هم در اجرا مورد استفاده است. به عبارت ساده‌تر مراکز آکادمیک موسیقی در تربیت هنرمندان تاثیرگذار، جریان ساز و خلاق ناتوان هستند و لازم است که این موضوع با درایت، بررسی‌های همه جانبه و برنامه‌ریزی خاص برای موسیقی ایرانی، مورد توجه قرار گیرد.
حسین علیزاده در کنار همه فعالیت‌های اجرایی، کنسرت‌ها، آلبوم‌ها، تولید آثار آموزشی، ساخت موسیقی فیلم و … به عنوان یک حامی تمام عیار جریان‌های هنری و آزاد موسیقی و رویدادهای فرهنگی و همچنین در همه این سال‌ها به عنوان موسیقیدانی مبارز و منتقد، حضوری پرثمر داشته است.
هفتاد و یکمین زادروزش را گرامی داشته با آرزوی سلامتی و طول عمر برای ایشان، قدردان حضور اندیشمندانه، ارزشمند و پر ثمرش در عرصه موسیقی ایران هستیم.»
بدون دیدگاه