موفقیت انیمیشن «سایه سرو» در اسکار نود و هفتم بار دیگر نوعی حس غرور و افتخار ملی را برای ایرانیان سراسر جهان به ارمغان آورد و نشان داد علاوه بر فوتبال، سینما نیز می‌تواند در ایجاد شادی ملی و نوعی اتحاد و همدلی جمعی موثر عمل کند.
به گزارش ایرنا، اسکار نود و هفتم برای ما ایرانی‌ها رنگ و بوی دیگری داشت؛ رنگ بوی موفقیت، غرور و حس افتخار به ایرانی بودن. سال ۱۳۸۹(فیلم جدایی) و ۱۳۹۴(فیلم فروشنده) اصغر فرهادی ۲ بار این حس غرور ملی را برایمان به ارمغان آوردند و امسال و در سخت‌ترین اوضاع معیشتی و تحریم‌ها، ۲ ایرانی به نام‌های «شیرین سوهانی» و «حسین ملایمی» با یک انیمیشن کوتاه، این احساس شعف و لذت ملی را برایمان ممکن ساختند.
تا پیش از این عادت داشتیم که با فوتبال حس غرور ملی و شادی دسته‌جمعی را جشن بگیریم اما مناسبات تازه‌ای در جهان امروز ما ایرانی‌ها رخ داده و این‌بار، سینما قرار است غرورآفرین و شوق‌برانگیز باشد. تفاوت این غرور و شادی ملی با دفعات پیشین این است که این بار نه یک فیلم داستانی بلند با بازیگران و عوامل حرفهای بلکه یک انیمشین کوتاه با یک تیم حرفهای و متخصص توانستند مرزهای جغرافیایی را در نوردند. از سوی دیگر، شیرین سوهانی نخستین زن برنده اسکار به عنوانی رشک‌برانگیز و ماندگار دست یافت.
اما موفقیت انیمیشن ایرانی که بی‌راه نیست آن را صنعت انیمیشن ایران بنامیم چند سالی است آغاز شده و حالا «سایه سرو» با این عنوان جذابش، توانسته نمود این رشد و پیشرفت را تجلی و بروز دهد. پیش از این نمایش جهانی و پولساز «پسر دلفینی» و اکران کارتون «بچه زرنگ» در اسرائیل نام انیمشین ایرانی را در سطح جهان مطرح کرده بود و حالا زوج هنری ملایمی-سوهانی توانستند در زمینه هنر سینما، پرچم ایران را بالا ببرند. اگر بخواهیم تاریخی‌تر و مصداقی‌تر به توفیقات انیمشین ایران ورود کنیم، باید اشاره کرد که ایران موفقیت‌های زیاد دیگری را در زمینه فیلم‌های کوتاه انیمیشن در جشنوارهای بین‌المللی کسب کرده که از میان آثار کوتاه ایرانی راه یافته به جشنواره بین‌المللی، می‌توان به «تونل»، «نگه‌دار پیاده میشم» و «عروسک گمشده» از معین صمدی، «رنگ عشق» به کارگردانی علی نوری اسکویی و «پوتین» (پویانمایی) به کارگردانی سید محسن پورمحسنی شکیب به عنوان اولین انیمیشن تولید ایران که موفق به نامزدی در بخش دانشجویی آکادمی اسکار شد، اشاره کرد.
«سایه سرو» انیمیشنی ضدجنگ و حامی صلح است که روایت ارتباط دونفره پدر و دختری را تصویر کرده که در عین سادگی در فرم و اجرا، پیچیدگی‌های ظریفی در مضمون ارائه می‌دهد و شاید یکی از دلایل موفقیت این کارتون، همین ساختار به ظاهر ساده اما در واقع عمیقی است که می‌تواند طیف وسیعی از مخاطبان جهان را درگیر و همراه کند. سایه سرو در طول نزدیک به ۲۰ دقیقه زمان، حتی یک خط دیالوگ ندارد و تصاویر و موسیقی وظیفه سنگین انتقال حس و فضاسازی را برعهده دارند. همین، شاخص مهم دیگری است که هنر سازندگان و موفقیت جهانی آن را آشکار می‌سازد که شما بتوانی در قالب کمترین و مینیمال‌ترین دیالوگ‌گویی، بیشترین مضمون و حس را به مخاطب انتقال دهی.
حس برانگیزی، ویژگی مهم دیگر انیمیشن «سایه سرو» است که با زیرلایه‌های عمیق داستانی و تمهیدات صوتی و تصویری سازندگان منتقل می‌شود. رابطه پدردختری این اثر، یکی از مهم‌ترین و به یادماندنی‌ترین ارتباط‌هایی است که در سینمای ایران و جهان قابل اشاره است. رابطه‌ای که به سبب مشکلات خاص پدر و بیماری او که ناشی از جراحت‌های دوران جنگ تحمیلی است ویژه‌تر می‌شود و این فصل معرفی شخصیت و چالش داستانی از همان نمای اول و بدون معطلی و زیاده‌گویی به تصویر در آمده است.
در بخش فرامتن این انیمیشن باید به این نکته اشاره کرد که شیرین سوهانی سازنده این اثر، خودش فرزند یک رزمنده و جانباز جنگ است و به نظر می‌رسد درآمدن رابطه دخترپدری و باورپذیری شخصیت پدر و دختر، به طور آشکاری از زیست واقعی فیلمساز برآمده و البته همراه‌کننده و سمپاتیک شده است.
در پایان باید به نقش مهم انیمیشن در سینمای آینده ایران اشاره کرد و تاکید داشت که یکی از راه‌های مهم صنعتی شدن سینمای ایران و ورود آن به بازارهای جهانی (همچنان که به وقوع پیوسته)، توجه و حمایت از انیمیشن‌های ایرانی است کاری که برای مثال کانون پرورشی فکری کودکان در ارتباط با «سایه سرو» به تمام و کمال انجام داده و دیگر بخش‌های دولتی و حاکمیتی نیز برای رسیدن به سینمای صنعتی و البته ملی می‌توانند روی نبوغ و خلاقیت انیمیشن‌سازان ایرانی حساب ویژه‌ای بازکنند. تصویر ایران و ایرانی در انیمیشن‌های جهانی و موفقی چون «بچه زرنگ»، «پسر دلفینی» و همین «سایه سرو» آنقدر باورپذیر و تاثیرگذار است که اطلاق سینمای ملی به این گونه آثار سینمایی، عنوانی اغراق‌آمیز به نظر نمی‌رسد
بدون دیدگاه