نقشه راهِ مکتوب و ابرازی وزیر محترم پیشنهادی دستاورد اتاق فکری‌ست که در همین آغاز راه می‌خواهد نسخهء خودش را تجویز کند و آدرس غلط بدهد
بانی‌فیلم: پس از انتشار برنامه‌های گزینه پیشنهادی برای وزارت ارشاد، موجی از واکنش‌های انتقادی اهالی سینما، تئاتر و موسیقی نسبت به دیدگاه حاکم بر برنامه‌های محمدمهدی اسماعیلی ابراز شد.
در جدیدترین این واکنش‌ها، انجمن صنفی منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران با انتشار بیانیه‌ای به دیدگاه اعلام شده در برنامه‌های ارایه شده وزیر پیشنهادی ارشاد اعتراض کرد.
متن کامل بیانیه انجمن صنفی منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران به این شرح است:
به نام حضرت دوست
تو برای وصل کردن آمدی
یا برای فصل کردن آمدی
لعل را گر مِهر نَبوَد باک نیست
عشق دردریای غم غمناک نیست
علی رغم وعده‌های داده شدهء ریاست محترم جمهور جدید در مورد شاخص های روز وکارآمدِ وزرای پیشنهادی کابینه خود، متاسفانه وزیر معرفی شده برای یکی از کلیدی‌ترین وزارتخانه ها یعنی “وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی” هنوز از گرد راه نرسیده با نگاهی کاملا منفی و ناآگاهانه و غیرمنصفانه نسبت به بخش‌های مختلف فرهنگی هنری (به ویژه سینما و تئاتر) و نهاد و تشکل صنفی خانه‌سینما، به جای وصل کردن و ایجاد شوق و انگیزه در یک جمع به انزوا کشیده شده و پریشان احوال، شمشیر از رو بسته و در کارزارِی سست بنیان و غبارآلوده هماورد می‌طلبد.
باید بپذیریم که در این شرایط حساس و بحران زدهء تاریخی اجتماعی که با یک گسست و فترت فرهنگی در دو سال اخیر روبرو بوده‌ایم و بسیاری از اهالی وصنوف سینمایی در معرض فروپاشی اقتصادی و فرسایش روحی قرار گرفته‌اند، بیش از پیش نیاز به عقلانیت و تعامل و جذبِ حداکثری برای رسیدن به نقطه‌ای متعادل و شرایطی امن و تثبیت شده داریم.
آیا عقل سلیم می پذیرد که وزیر پیشنهادیِ این وزارتخانه با چنین نگاه کینه‌توزانه و خشمگینانه و تخطئه آمیز و روش‌های سلبی، جلوتر از ورودش و اخذ رای اعتماد تصویری دافعه‌آمیز از خود و حوزه استحفاظیِ تحت مسئولیتش در آینده (آن هم در گسترهء فرهنگ و هنر) ارائه دهد؟
در شرایطی که اقتضا می‌کند مهمترین وجه مشخصه‌های وزیر فرهنگ و هنر استقلال فکری و وسعت نگاه و درک و شناخت کافی از فضای فرهنگی هنری جامعه و عقبه و پیشینه آن و اِعمال روش‌های مدّبرانه باشد، این گونه استنباط می‌شود که نقشه راهِ مکتوب و ابرازی وزیر محترم پیشنهادی دستاورد اتاق فکری‌ست که در همین آغاز راه می‌خواهد نسخهء خودش را تجویز کند و آدرس غلط بدهد و تسویه حساب‌های شخصی و مغرضانه را در چنین عرصهء حساسی در این موقعیت سرنوشت ساز اِعمال و اجرا کند.
آیا گسترهء فرهنگ در این سیر تاریخی پُرآزمون و خطا هنوز باید جولانگاه این یکسو نگری‌ها و افراط و تفریط‌ها و داوری‌های نادرست و تحریف شده و نادیده گرفتن واقعیات مسلم تاریخی باشد؟ آیا بهتر نبود وزیری که در نقطه‌ای مطلوب و ایده‌آل می‌باید الگوی مطمئن و دست یافتنی یک جامعهء فرهنگیِ بالنده و خلاق و روشن بین باشد، در همین آغاز راه به جای ارائهء چنین تصویر زمخت و ایدئولوژیک و نگران کننده از خود به تبیین درستِ “هویت فرهنگی” بر اساس عدالت اجتماعی، آزادی، مردم سالاری و مشارکت حقیقی که تکامل اجتماعی انسان را تحقق می بخشد، می پرداخت؟
تردیدی نیست که برای عبور از این رکود و بی انگیزگی و فضای دلمرده و دلواپس و ایجاد شور و نشاط و امید در متن جامعه بیش از همه می‌باید با سعهء صدر و همدلی و نگاهی از سر صدق، دست به کار فرهنگی زد. متاسفانه بر اساس روال معمولِ این ۴۲ سال چنین به نظر می رسد که همچنان دسته بندی‌های جناحی و سیاسی و عقیدتی بیش از همه (در این جا به جایی دولت‌ها) در عرصهء فرهنگ و هنر، تمایل به تُرکتازی و اعلام موجودیت دارند. حال آنکه می توان باجلب اعتماد و ایجاد تفاهم و نگاهی متکثر و ارائه ء تعریفی عمیق و جامع‌الاطراف از فرهنگ (با لحاظ مشترکاتِ گروهیِ میان افراد)، به ارزیابی واقع بینانه ودر عین حال آسیب شناسانهء گذشته و حال پرداخت و مسیر بعدی را مبتنی بر حُسن و سلوکِ رفتاری تعیین کرد.
امید آنکه وکلای محترم خانه ملّت به دور از هرگونه مصلحت‌اندیشی و دسته‌بندی‌های جناحی، نکات و موارد یاد شده را در دادن رای اعتماد به وزیر محترم پیشنهادی مطمح نظر قرار دهند تا شاهد بحران فزاینده دیگری در شرایط کنونی نباشیم.
انجمن صنفی منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران
بدون دیدگاه