انتقاد ابراهیم مختاری از کانون کارگردانان سینما

11:44

ابراهیم مختاری عضو سابق هیات مدیره خانه سینما و کارگردان در مطلبی تحت عنوان “در کانون کارگردانان سینمای ایران چه می گذرد؟” نقطه نظراتش را مطرح کرده است.

کارگردان “زینت یک روز بخصوص” در این مقاله که در اختیار ایسنا گذاشته آورده است: «نوشتن در باره “کانون کارگردانان سینمای ایران” از این جهت اهمیت دارد که نمونه بی‌مانندی است برای آشکار ساختن آنچه در بخش بزرگی از جامعه تشکیلاتی سینمای ایران می‌گذرد. زمانی مدیران کانون ادعا می‌کردند، کانون‌کارگردانان مهم ترین تشکل سینمایی ایران است. گرچه کارگردان در ساختن فیلم نقش بسیار مهم و چه‌بسا مهم ترین نقش را دارد اما مهم بودن “کانون کارگردانان” به عنوان یک تشکل، ادعای دیگری است که در آن روزها بررسی نشد. حال ببینیم این تشکل پرسابقه، امروز چه وضعی دارد و در آن چه می‌گذرد؟

تاریخ کانون‌کارگردانان را می‌توان به دو دوره تقسیم کرد: کانون پیش از رفتن به‌سوی وزارت‌کار و کانون پس از آن. کانون مانند همه‌ی تشکل‌های سینمایی از سال 95 – 1394 برای ثبت در وزارت‌کار زیر فشار خانه‌سینما بود. فشار خانه سینما باعث شد در همه‌ی تشکل‌ها، از اعضای ساده تا رییس و اعضای هیات مدیره، با این موضوع به صورت‌های متفاوتی درگیر شوند[1]. کانون‌کارگردانان سرانجام در پنجم آذر 1397 این موضوع را در مجمع‌عمومی خود به رای گذاشت.

“دستور مجمع عمومی” یاد شده خواستار پاسخ به این پرسش بود: ثبت کانون به عنوان انجمن “کارگری” در وزارت کار آری یا نه؟ شورای مرکزی کانون، دستور جلسه مجمع را طوری تنظیم کرده بود تا این توهم را ایجاد کند که وزارت کار می تواند “کانون کارگردانان” را “ثبت” کند. اما بحث در باره این موضوع، در مجمع روشن کرد که وزارت کار، انجمن های صنفی تازه ای را، که مطابق با شرایط وزارت کار “تاسیس” شوند، ثبت می کند و نه کانون را که یک “تشکل از پیش موجود” است. و نکته دیگر، به فرض آنکه “انجمن کارگری” توسط گروهی از کارگردانان کانون، در وزارت کار تاسیس شود، تاسیس این انجمن به معنای از میان رفتن “کانون کارگردانان” نیست، و “کانون کارگردانان سینمای ایران” موجودیت خود را دارد. آشکار شدن این موضوع در جمع اعضا اتفاق بسیار مهمی بود. چون یک جریانی در تشکل های سینمایی مدام می کوشید وانمود کند، تاسیس یک تشکل کارگری توسط اعضای یک “انجمن ازپیش موجود”، در وزارت کار، به معنای تبدیل آن انجمن (از پیش موجود)، به تشکل کارگری است. بازشدن این موضوع، فریب حقوقی پنهان در جمله “ثبت قانونی کانون کارگردانان در وزارت کار” را برملا کرد. وکیل خانه سینما (آقای خندان ) هم که در جایگاه اداره جلسه نشسته بود، تصریح کرد، ثبت یک “انجمن کارگری” در وزارت کار، به بود و نبود (تشکل) “کانون کارگردانان سینمای ایران” ربطی ندارد، و کانون کارگردانان سرجای خودش هست. رییس هیات مدیره وقت خانه سینما(آقای همایون اسعدیان) که در همان جایگاه نشسته بود اما این نکته را به اطلاع مجمع رساند که “کانون‌کارگردانان..” اگر تشکل کارگری ثبت نکند، نماینده آن نمی تواند در انتخابات هیات مدیره این دوره خانه‌سینما نامزد شود. و سپس این تذکر را داد که با آمدن “انجمن کارگری کارگردانان ” به خانه سینما، “کانون کارگردانان سینمای ایران” دیگر نمی تواند در خانه سینما باشد، و باید از خانه سینما بیرون برود. بدین ترتیب این دو تذکر هم، موجودیت “کانون‌کارگردانان‌سینمای‌ایران” را جدا از تاسیس هر انجمنی، توسط اعضای همین کانون، گواهی کردند.

اساسنامه کانون و همه ی این استدلال ها می گفت مجمع کانون نمی تواند از اعضای خود بخواهد یا نخواهد بیرون از کانون تشکلی را تاسیس کنند یا نکنند و رای مجمع در این باره از نظر حقوقی به کلی بی پایه و اساس بود. اما مجمع به این رای گیری کشیده شد و تاسیس “انجمن کارگری آری یا نه؟؟ سی و چهار( 34 ) رای موافق آورد و سی ویک (31 ) رای هم با ثبت انجمن کارگری مخالفت کرد. بدین ترتیب اکثریت مجمع به تاسیس “انجمن صنفی کارگری” در وزارت کار رای داد. و سپس کانون در سکوت فرو رفت.

تا آنکه در21 تیر 1399[2] در کانال واتس اپ کانون کارگردانان خبر تاسیس “انجمن صنفی کارفرمایی” منتشر شد. تاسیس انجمن کارفرمایی موضوعی کاملا غیرمترقبه بود. از این گذشته در این خبر نامی از اعضای اصلی هییت مدیره انجمن کارفرمایی نبود و تنها از انتخاب دو عضو اصلی و علی البدل هیات مدیره و بازرس نام برده شده بود[3]. خبر را هم هیات مدیره‌صنفی‌کارفرمایی نداده بود. پای خبر، عنوان شورای‌ مرکزی‌ کانون‌کارگردانان بود.

مدتی پس از این خبر من وقتی آخرین بار حق عضویت سالانه کانون را پرداختم، با تعجب دیدم زیر لوگوی کارت عضویتم نوشته “انجمن کارفرمایی”. وقتی از شورای کانون با اعتراض پرسیدم من عضو انجمن کارفرمایی نیستم، معنی این کار چیست؟ به جای پاسخ به سرعت کارت را از من گرفتند و کارت “کانون کارگردانان سینمای ایران” را برایم صادر کردند. چون اعتبار آن به پایان رسید و خبری از تمدید کارت نشد بار دیگر به رئیس شورای مرکزی و بازرس نامه و نوشتم و خواستارجواب شدم. جوابم سکوت توامان این دو بود. روشن نبود پشت درهای بسته کانون چه می گذرد.

تا دهم مرداد 1399 که سه عضو شورای مرکزی کانون دراعتراض به آنچه در شورای‌مرکزی می گذرد نامه سرگشاده ای منتشر کردند که به اختصار این بود:

1- شورای مرکزی کانون– دور از چشم اعضا و به صورتی پنهانی – با بیست و دو نفر ( که یازده نفر آن خود اعضای شورای مرکزی بودند) یک انجمن صنفی “کارفرمایی” را در وزارت کار به ثبت رسانده است.

2- سه معترض شورا خواسته بودند مجمع موسس کارفرمایی از طریق کانال کانون به اعضا اطلاع رسانی شود. اکثریت‌شورای‌مرکزی مخالفت کردند و اجازه ندادند..آنها(حتی )اساسنامه انجمن کارفرمایی را هم پنهان

می کنند.

3- سه عضو معترض تاکید کردند که: “اعتراض ما به این رویه های غیرقانونی مربوط به همین یکی دو روز نیست..(بلکه) بحث های طولانی که بی پاسخ مانده “. ما “به هیچ عنوان علاقه نداشتیم مباحث صنفی مان در عرصه عمومی مطرح شود اما از آنجا که بازرس محترم به وظایف خود عمل ننموده و رئیس(شورای مرکزی کانون هم) پاسخگو نیست، اعتراض مان را علنی کردیم.” امضا: پوران درخشنده. خسرومعصومی. رضا درمیشیان.

سه عضو معترض با انتشار این بیانیه از شورای مرکزی کانون بیرون رفتند. چون دو عضو دیگر هم پیش تر شورا را ترک کرده بودند اعضای باقی مانده شورا (که دارای نه عضو اصلی و دوعضو علی البدل است)، شش نفره شدند و خود را “اکثریت شورا” نامیدند. اکثریت شورا به سرعت به بیانیه سه عضو معترض پاسخ دادند اما تنها به دو نکته اشاره کردند. نکته یکم این بود که : ” Top of FormBottom of Form

اعضای محترم کانون کارگردانان .. در آخرین مجمع عمومی خود ماموریتی را به شورای مرکزی محول کرد و آن ثبت قانونی کانون در وزارت کار بود..و این مهم در حال انجام و پیشرفت است.”. آن ها در این پاسخ اما به جزییات آن ماموریت هیچ اشاره نکردند. آن‌ها به صورتی سربسته با این جمله سعی کرده بودند تاسیس انجمن کارفرمایی خود را به خواست مجمع عمومی یادشده نسبت دهند. در حالی که حتی آن رای گیری باطل هم به تاسیس یک انجمن کارگری رای داده بود و مجمع عمومی کانون به هیچ وجه به شورای مرکزی کانون ماموریت نداده انجمن “کارفرمایی” ثبت کند و استناد مدام اکثریت شورا به مصوبه مجمع عمومی کانون، برای ثبت انجمن کارفرمایی، به کلی جعلی و کاملا خلاف واقع بود.

طرفه این جاست که از مدتی پیش یک “انجمن کارفرمایی” از کارگردانان، در وزارت کار تاسیس و ثبت شده بود.[4] این انجمن عضو “شورای عالی تهیه کنندگان” و به واسطه همین شورا، عضو خانه سینما هم هست.[5] با این حال شورای مرکزی برای رسیدن به انجمن کار فرمایی خود، اعتنایی به این موضوع نکرد و حتی خواسته اکثریت همان مجمعی که اشاره می کند را هم برای تشکیل یک “انجمن کارگری” زیرپا گذاشت.

نکته مهم دیگری که سه عضو معترض در نامه خود اعلام کردند این بود که : ” شورای مرکزی کانون یک ماموریت دوساله داشته که به پایان رسیده است و.. باید همگی (اعضای شورای مرکزی) استعفا دهند تا نمایندگان واقعی تمام (کانون)کارگردانان سینمای ایران دوباره برای تعیین اعضای جدید شورا انتخاب شوند. نه اینکه به اعمال خود وجهه قانونی بخشیده و تا دوسال آینده(تا 1402- حضور) خودمان را(در شورای مرکزی) تمدید(ابقا) کنیم.”

اکثریت شورا در جواب نوشتند: “با توجه به اینکه در شرایط (کرونایی) فعلی ..نماینده محترم وزارت کار اجازه برگزاری مجمع..را نمی داد، تصمیم گرفت(با تعداد کمتر)..مجمع خود را برگزار کند..”. این جواب که به الزام حضور “نماینده وزارت کار” در مجمع عمومی اشاره دارد، برای مجمع “کارفرمایی” است و ربطی به مجمع عمومی کانون کارگردانان ندارد. بهانه دیگر اکثریت شورا برای برگزارنکردن مجمع عمومی کانون، شرایط کرونایی است. در حالکیه بقیه مجامع عمومی سینمایی برگزار می شد همین اکثریت شورا در آن مجامع حضور پر شروشوری داشتند که موضوع نوشتار جداگانه ایست.[6]

اما در پاسخ نامه خود می نویسد: “..مجمع عمومی کانون را پس از ثبت کامل کانون در وزارت کار ..” برگزار می کند”. این جمله هم نشان می دهد اکثریت‌شورا همچنان در پی القا “تبدیل” کانون کارگردانان به انجمن کارفرمایی خود است. سه عضو معترض در نامه دیگری خلاف های اکثریت شورا را بیشتر توضیح می دهند. اکثریت شورا دیگر پاسخی نمی دهد.

از این پس ما در کانال واتس اپ ی “کانون کارگردانان ” شاهد دعوت اعضا برای عضویت در انجمن کارفرمایی هستیم [7] آن‌ها برای جذب عضو، “فرم عضویت کارفرمایی” را منتشر می‌کنند. در سربرگ فرم‌عضویت، لوگوی کانون‌کارگردانان را بکار می برند. مدام “از اعضای محترم انجمن، درخواست..” می شود “در اسرع وقت نسبت به پرداخت حق‌عضویت خود اقدام نمایند”، و وقتی بلیط های اهدایی جشنواره جهانی 1400 را تقسیم

می کنند، تنها به اعضای کارفرمایی می دهند و اعضای کانون سهمی ندارند، و یا وقتی خبر راه اندازی سایت انجمن تازه‌تاسیس کارفرمایی را می دهند، از کانون با آن سابقه طولانی واعضای آن خبری نیست و سرشان بی کلاه است[8].

همه این اخبار و اطلاعیه‌ها مربوط به انجمن کارفرمایی است و انجمن کارفرمایی کانال خودش را راه اندازی نمی کند و خبری هم از درخواست حق عضویت اعضای کانون و برگزاری مجمع عمومی آن نیست و پرسش ها در این مورد هم مانند همیشه بی جواب است. تا آنکه اتفاق مبارک دیگری می‌افتد و “روزنامه رسمی جمهوری‌اسلامی‌ایران” در شماره 21979 خود (به تاریخ 11/06/1399 ) از تاسیس “..انجمن صنفی کارفرمایی کارگردانان..” [9] خبر می دهد. در این سند آشکار می شود که ترکیب هیات مدیره “انجمن کارفرمایی” همان اعضای شورای مرکزی “کانون کارگردانان سینمای ایران” است.[10] موضوع مهمی که از چشم اعضا پنهان کرده بودند.

مدیریت همزمان دوتشکل توسط یک گروه، دقیقا همانند پدیده ” دوتابعیتی” ها در کشور است که به برخی از مدیران امکان می دهد سرمایه و دارایی های کشورمبداء را اختلاس کرده و به کشورمقصد ببرند. این سوء استفاده به علت نبود قوانین بازدارنده (یا اجرا نکردن آن قوانین) برای جلوگیری از اختلاس در کشور مبداء و استقبال کشور مقصد از آورده های اختلاسگران است.

معمولا در نبود ” قوانین بازدارنده” که مانع بیرونی است، “بازدارنده های درونی” مانند اخلاق و اصول، مانع سوء استفاده بسیاری از مدیران از این وضعیت می شود. اما مدیردوتابعیتی که فاقد این بازدارنده های درونی باشد، اموال و دارایی های عرصه مدیریت خود را تا حد نابودی غارت می کند.

با آشکار شدن یکی بودن مدیریت کانون و انجمن کارفرمایی توسط یک گروه، این موضوع آشکار می شود که تا کنون مدیریت “انجمن کارفرمایی” بوده که زیر پوشش “اکثریت شورا” پنهان شده و در حال پیش بردن مقاصد خود در کانون است. علت آن که در گزارش تاسیس انجمن کارفرمایی هم نام اعضای هیات مدیره کارفرمایی را پنهان کرده بودند همین موضوع بود. این سند روشن می کند کانون کارگردانان در واقع شورای مرکزی و بازرس ندارد و کاملا بی حفاظ است.

ترفند مدیریت دوتابعیتی به هیات مدیره کارفرمایی امکان داده، زیر پوشش “اکثریت شورا”، “کانال واتس اپ کانون” را تصرف کند، “لوگوی کانون” را مصادره کرده و مدیریت خود را در مقام شورای مرکزی کانون برای مدت دوسال ابقا کند تا بتواند برگزاری مجمع عمومی کانون را عقب بیندازد، اعضای کانون را در این مدت از گزارش عملکرد شورا بی خبر نگه دارد و نظریه “تبدیل” کانون کارگردانان به انجمن کارفرمایی را تکرار کند تا “این همانی” انجمن کارفرمایی و کانون کارگردانان را بپذیرند و استقلال کانون را از انجمن کارفرمایی از ذهن اعضا پاک کنند. هیات مدیره دوتابعیتی، خزانه، دارایی ها، اعتبار و تمامی اموال کانون را در دسترس انجمن کارفرمایی قرارداده و آنها می توانند همه آن ها را کم کم به نام انجمن کارفرمایی مصادره و منتقل کنند و در نهایت کانون کارگردانان را کاملا از میان بردارند.

وقتی به این ماجرا عمیق تر نگاه کنیم موضوع این است که هیات مدیره انجمن کارفرمایی وهمراهان شان چون نمی خواهند مسئولیت و هزینه “انجمن کارفرمایی” را که در وزارت کار تاسیس کرده اند به عهده بگیرند،

می کوشند با مدیریت دوتابعیتی، داشته های کانون کارگردانان را مال خود کنند. انجمن کارفرمایی کارگردانان، پدیده نوظهوری است که با مصادره(غصب) اموال، دارایی ها و اعتبار اعضای کانون کارگردانان درحال شکل گرفتن است.

مدیریت کارفرمایی برای رسیدن به مقصود، از کمک دو عامل دیگر هم بهرمند می شود. یکی غیبت مدیران بالادستی و دیگری اعضای کانون کارگردانان و اعضای انجمن کارفرمایی. در تشکل های سینمایی کشور، مهم ترین مدیریت بالادستی، مدیریت وزارت ارشاد است. این مدیریت که باید حامی تشکل های پذیرفته شده خود در خانه سینما باشد، در هشت سال گذشته، در این مورد، از وظیفه خود شانه خالی کرده و اعضای تشکل ها را از دادخواهی نسبت به خلاف مدیران شان، محروم کرده است.

مدیریت بالادستی دوم، مدیریت خانه‌سینماست که باید مانع خلاف‌های اساسنامه ای تشکل‌های عضو خانه‌سینما باشد. اما آنان هم چون به شماره‌ثبت انجمن‌های وزارت‌کاری نیاز دارند، برای حل مشکل خود، به مدافع انجمن‌کارفرمایی بدل شده اند.

عامل سوم اعضای کانون کارگردانان با انفعال شان و اعضای انجمن کارفرمایی با پذیرش شان هستند. اعضای کانون کارگردانان یک گروه مجازی واتس اپ داشتند که در آن با یکدیگر در تماس و ارتباط بودند. شورای مرکزی اسبق و – در پی آن- سابق کانون، به بهانه رعایت نکردن شان شورای مرکزی، این گروه مجازی را تعطیل کردند. با آنکه در مجمع انتخاباتی شورای مرکزی کنونی، اعضای کانون از آنان خواستند گروه مجازی را راه اندازی کنند. حتی تعدادی اعضا با امضای نامه ای لزوم راه اندازی گروه مجازی را تکرار کردند.[11] و دو عضو کانون[12] هم در ملاقات با اعضای شورا سعی کردند آنان را به راه اندازی گروه مجازی مجاب کنند. اما اکثریت شورا همچنان گروه مجازی را تشکیل نداد. در واقع شورای‌های مرکزی کانون یکی از عوامل اصلی خفقان در میان اعضای کانون بوده‌اند. اما اعضای کانون هم – دستکم – در این دوره 6 ساله با سکوت خود به استقرار خفقان در کانون، به شوراهای‌مرکزی کمک کردند. می‌رسیم به اعضای تشکل تازه تاسیس انجمن‌کارفرمایی. آنان هم با پذیریش اموال مصادره ای کانون‌کارگردانان در تداوم این فساد نقش دارند.

از تعداد یازده(11) عضو شورای‌مرکزی‌کانون، سه عضو معترض، با نامه ای سرگشاده از فضای بسته اکثریت شورا و بازرسی کانون‌کارگردانان و همین طور هیات مدیره‌ انجمن‌ کارفرمایی بیرون آمدند و “اخلاق تشکیلاتی” خود را (اگر به اخلاق در روابطه تشکیلاتی قائل باشیم) نجات دادند. اما آنها نباید شورای‌مرکزی‌کانون را ترک می‌کردند. بلکه با دیدن وضع نابسامانی که خود افشا کرده اند، باید تا برگزاری مجمع‌عمومی‌کانون‌کارگردانان، ایستادگی می‌کردند. بدیهی است که این وظیفه از آنان هنوز ساقط نشده. دو عضو دیگر شورا – فرهاد مهران فر و حمید نعمت الله – پیش از این ماجراها، از جمع شورای‌مرکزی در سکوت بیرون رفته بودند. شش نفر باقی مانده شورای‌مرکزی‌کانون، هیات مدیره انجمن صنفی کارفرمایی و اکثریت شورای کانون کارگردانان را همزمان بدست گرفته‌اند و برای رسیدن به مقصودشان می بینیم که چه می‌کنند. در برابر چنین مدیرانی، بازرس، نادر مقدس، به عنوان چشم وگوش اعضا، می‌توانست تا حد بسیاری مانع این خفقان و فساد تشکیلاتی شود، اما او هم به کلی به اعضا پشت کرد و در همه ی خلاف‌ها، همکار و همدست مدیران بوده و هست. او چون همزمان بازرس‌انجمن‌کارفرمایی هم شده، موجب تشدید این فاجعه تشکیلاتی است.

عمق فاجعه در این است که نقض حقوق چندجانبه اعضای کانون، توسط همکارانی صورت می‌گیرد که با رای همکاران شان انتخاب شده اند و نه به‌دست چند مدیر انتصابی دولتی یا حکومتی. این افراد را نباید از روی فیلم‌های شان داوری کرد؛ نیک و بد آنان در عرصه تشکیلاتی سینمای ایران کارنامه دیگری است که می کوشم نام شان را به خاطر داشته باشم: محسن امیریوسفی، که رییس همزمان هر دو تشکل است. احمد امینی. محمدرضا عرب. مصطفی کیایی. وحید موساییان. قدرت الله صلح میرزایی، که هریک مقام هایی مانند دبیر، خزانه دار و عضو را در هردو تشکل بدست گرفته اند. بهمن کامیار و آزیتا موگویی که تنها در هیات مدیره انجمن کارفرمایی عضو هستند.

در پایان، بیرون آمدن کانون کارگردانان از این سیاه چاله ای که در آن انداخته شده، و اعضایی که آن در فرو رفته ایم، تنها با برگزاری مجمع عمومی کانون و انتخاب شورای مرکزی و بازرس جدید میسر است. به یاد داشته باشیم، مجمع عمومی انتخابات این شورای مرکزی، در پنجم اسفند 1396 بوده است!

ما را با اخلاق همکاران در زندگی شخصی کاری نیست. ما با پذیرش اساسنامه ای، در جامعه کوچک تشکیلاتی، به عنوان “پیمان جمعی” گردهم آمده ایم و باید به آن پای بند باشیم. زیرپا گذاشتن عمدی این پیمان، از تباهی اخلاقی، دستکم در ابعاد همین جامعه کوچک، خبر می دهد.»

پی نوشت:

[1] – شرح درگیری خود من هم در آن دوره که رییس هییت مدیره خانه سینما بودم گرچه در مقاله “دولت روحانی و صورت بندی تشکل های سینمای” – 9 شهریور 1397 خبرآنلاین – به آن اشاره شده است اما برای روشن شدن نیاز به نوشتار مستقل و مفصلی دارد.

[2] – (11 ژویه 2020)

[3] – آقای بهمن کامیار و خانم آزیتا موگویی به عنوان اعضای اصلی و علی ابدل و نادر مقدس و مهرداد خوشبخت به عنوان بازرس اصلی و علی البدل

[4] – “انجمن صنفی کارفرمایی تهیه کننده کارگردان فیلم های سینمایی شهر تهران”. ثبت شده در در بهمن 1393. در اساسنامه این تشکل آمده است: هر کارگردانی می تواند تهیه کننده فیلم خودش باشد و در دوران تهیه کنندگی فیلم خود، “کارفرما” است.

[5] – چون اساسنامه انجمن کارفرمایی پنهان است، نمی توان تفاوت و تمایز دو انجمن کارفرمایی کارگردانان – و ضرورت دوتا بودن شان – را بررسی کرد.

[6] – در مجمع عمومی انجمن “تهیه کننده کارگردانان” و مجمع عمومی خانه سینما.

[7] – آخرین بار 25 فروردین ماه 1400

[8] – در صحبت با آقای وحید موساییان – 30 خرداد 1400 – گفتند سایت مربوط به انجمن کارفرمایی است و بعدا کتابی از اطلاعات همین سایت درخواهد آمد. خواهش کردم. چون من عضو کانون کارگردانان هستم و نه انجمن کارفرمایی نام مرا از این سایت حذف کنند.

[9] – تاسیس “موسسه غیرتجاری انجمن صنفی کارفرمایی کارگردانان سینمای استان تهران” در تاریخ 5 شهریور ماه سال 1399 به شماره ثبت 50249 به شناسه ملی 14009391888

[10] – – هیأت مدیره انجمن کارفرمایی: آقای محمد رضا عرب مقار به سمت عضو هیئت مدیره به مدت 3 سال. آقای رضا درمیشیان به سمت عضو هیئت مدیره به مدت 3 سال. آقای محمد حسن امیر یوسفی به سمت رئیس هیئت مدیره به مدت 3 سال. آقای محمد حسن معصومی کوهستانی به سمت عضو هیئت مدیره به مدت 3 سال. خانم پوران درخشنده به سمت نایب رئیس هیئت مدیره به مدت 3 سال. آقای قدرت الله صلح میرزایی به سمت عضو هیئت مدیره به مدت 3 سال. آقای مصطفی کیایی به سمت عضو هیئت مدیره به مدت 3 سال. خانم آزیتا موگویی به سمت عضو هیئت مدیره عضو علی البدل به مدت 3 سال -آقای بهمن کامیار به سمت عضو هیئت مدیره عضو علی البدل به مدت 3 سال -وحید موسائیانی سیمانی خزانه دار و دارای حق امضا.احمد آوند امینی فرزند محمود دبیر و دارای حق امضا.

[11] – شورای مرکزی کانون کارگردانان سینمای ایران. از آن‌جا که بهره‌مندی از امکانات فضای مجازی می‌تواند موجب بالارفتن سطح مشارکت اعضا با یکدیگر و امکان طرح مطالبات و تحقق اهداف کانون شود، ما امضا کنندگان این نامه خواستار تشکیل و تاسیس گروه اجتماعی مجازی (گروه تلگرامی یا هر نرم افزاری که کانون مناسب می‌داند) هستیم. با ارزوی موفقیت و سپاس از زحمات شما: محمد رسول‌اف- مصطفا آل‌احمد- بهرام کاظمی- اسماعیل میهن‌دوست- داریوش یاری-جمیل رستمی- مزدک میرعابدینی- نقی نعمتی- ابراهیم وحیدزاده – فرزین مهدی‌پور- مهدی کرم‌پور- کاظم راست گفتار- ابراهیم مختاری- مسعود کرامتی- احمدرضا گرشاسبی-مسعود آب‌پرور- علی‌رضا رئیسیان- علی شاه‌حاتمی- رضا سبحانی- اردشیر شلیله- محمد جعفر باقری‌نیا – فرزاد اژدری- نیما جاویدی- مجید رضا مصطفوی- سامان سالور- فرزاد موتمن- محمد جعفری-غلام‌رضا رمضانی- حسن برزیده- امیر شهاب رضویان- علی غفاری- علی عبدالعلی‌زاده- عبدالرضا کاهانی- ارش معیریان -وحید نیک‌خواه ازاد- سیروس حسن‌پور-رحمان رضایی- شفیع آقامحمدیان- کامبوزیا پرتوی.

[12] – محمد رسول اف و من، نامه ی اعضا را به شورای مرکزی تحویل دادیم و با آنان مذاکره کردیم.

ایسنا در پی انتشار مقاله ابراهیم مختاری این آمادگی را دارد تا نقطه نظرات افراد مورد اشاره در این مطلب را منتشر کند.