از اضطراب زندگی به نقاشی‌هایم پناه می‌برم

موسی ربانی هنرمند نقاش درباره نمایشگاه نقاشی‌هایش با عنوان «آنجا بودن» توضیحاتی ارائه کرد.
موسی ربانی که نمایشگاه نقاشی‌هایش با عنوان «آنجا بودن» در گالری استاد میر میران خانه هنرمندان ایران برپاست، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره مجموعه آثار خود توضیح داد: این مجموعه به‌صورت کاملاً ذهنی شکل گرفته است و هیچ پیش‌طرح و اتودی برای آن نداشته‌ام. به‌صورت زنده هم از روی مدل و یا عکسی آن‌ها را نکشیده‌ام. وقتی با خودم در یک کافه و یا محل کار خلوت می‌کنم، ناگهان خودم را در ذهنم، در جایی دور تصور می‌کنم و گویی لحظه‌ای که آن را نقاشی می‌کنم، از نزدیک می‌بینم. رنگ‌ها و هاشور هم چاشنی کارم می‌شود.
وی افزود: از آنجایی که در سفر به لند اسکیپ علاقه دارم و مسیر و جاده را بسیار نگاه می‌کنم، بالطبع تأثیر این موارد را هم در آثار به نمایش درآمده در این نمایشگاه می‌توان دید. آثاری که اینجا به نمایش درآمده با تکنیک ماژیک و مداد رنگی کشیده‌ام.
این هنرمند نقاش با تأکید بر اینکه الزاماً برای این آثار از یک فضای واقعی و طبیعی الهام نگرفته است، گفت: در عین حال فضای اطراف بدون تأثیر هم نیست. من خیلی شیفته لند اسکیپ، دوردست‌ها و خط افق هستم که در این آثار هم خیلی پررنگ دیده می‌شود. لحظه‌ای که دارم این صحنه‌ها را می‌کشم، خودم را در آن‌ها تصور می‌کنم. یکی از شاخصه‌هایی که در برخی از آثارم وجود دارد، فرم ساده و مکعبی یک خانه ابتدایی است که هرچند در و پنجره ندارد اما تبدیل به شاخصه برخی آثارم شده است.
ربانی بیان کرد: فکر می‌کنم گاهی اوقات استفاده از رنگ خام و سادگی، بدون پرداختن به جزئیات زیاد، می‌تواند کافی باشد و به حسی که می‌خواهم می‌رسم. گویی دیگر نیاز به جزئیاتی مانند سایه و اتفاقات به کار اضافه کنم. یکی از این تجربه‌ها این است که در شهری پر از استرس و اضطراب زندگی می‌کنیم و احساس می‌کنم راهی که می‌توانم خودم را از این اضطراب و تنش دور کنم، تصور جایی است که دوست دارم و این امکان از طریق کشیدن نقاشی یک صحنه برایم اتفاق می‌افتد.
وی درباره تأثیرپذیری از فضای طبیعی پیرامون خود هم اظهار کرد: برخی از نقاشی‌های من اینگونه است که به طبیعت می‌روم و منظره‌ای را که در روبه‌رویم وجود دارد، سعی می‌کنم نقاشی کنم. البته بازهم چیزهایی را که خودم دوست دارم از منظره حذف می‌کنم. البته سعی می‌کنیم به طبیعت آن منظره وفادار باشم و چیزهایی که احساس می‌کنم دارد اذیتم می‌کند، مثل حضور یک ماشین در طبیعت را از منظره حذف می‌کنم اما درباره آثار به نمایش درآمده در این نمایشگاه، فکر می‌کنم به‌صورت ناخودآگاه از آنچه در طبیعت دیده‌ام تأثیر گرفته‌ام. در مرحله‌ای که دارم فکر می‌کنم تا به‌صورت تخیلی منظره‌ای را بکشم، بازهم چیزهایی که دوست ندارم را حذف می‌کنم.
این هنرمند در پایان درباره واکنش مخاطبان به نمایشگاه خود نیز گفت: معمولاً برخوردهای مثبتی نسبت به آثار داشته‌اند و آن‌ها را دوست دارند. علتش هم می‌تواند استفاده از رنگ‌ها باشد. حس می‌کنم مخاطب جاهایی که بازی با رنگ بیشتر بوده است حس بهتری از آثار می‌گیرد.