*جبار آذین
جناب آقای اسماعیلی! در سال‌های بعد از انقلاب، اغلب کسانی که بر صندلی وزارت ارشاد نشستند، نگاه‌شان به هنر و فرهنگ و سینما، محدود و سلیقه‌ای و سیاسی بود.
از همین رو، در حاکمیت ملوک الطوایفی بر فضای فرهنگ و هنر، نقش و سهم داشتند. آنها با ایجاد ممیزی‌ها، محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های سلیقه‌ای، باعث فصل گروه‌هایی از اهالی هنر از هنر و سینما و خانه‌نشینی و انزوای آنها شده و بعضی را هم به سمت مهاجرت سوق دادند.
حرکت اخیر شما، مبتنی بر اجازه فعالیت به هنرمند قدیمی “مرتضی عقیلی” نشانه‌ای است از اینکه، ارشاد، از تندروی‌های گذشته فاصله گرفته و با حسن‌نیت با هنرمندان بر‌خورد می‌کند.
آقای اسماعیلی!
هنوز و همچنان صدها هنرمند ایرانی در داخل و خارج از ایران که به دلیل نظرهای سلیقه‌ای برخی مدیران پیشین فرهنگ، ممنوع الکار شده‌اند، چشم به راه گشوده شدن درهای فرهنگ و هنر و حمایت مسوولان از خود هستند.
جناب اسماعیلی!
خوب است، ما و شما و همگی به یاد آوریم، آنها که انقلاب کردند و هشت سال دفاع مقدس را با خون خود آبیاری نمودند، از آسمان نیامده بودند. آنها هم‌نسلان ما و پدران ما و بزرگ شده دوران پهلوی بودند که دچار تغییر و تحول شدند و جامعه کنونی را ساختند تا امروز شما وزیر و جناب آقای رییسی، رییس جمهورش شوید.
پرسش اینکه، آیا فقط آن ها شاهد تغییر و تحول را در آغوش کشیدند و دیگران و از جمله هنرمندان در این راستا قرار ندارند. اگر منصفانه بیندیشیم، به این مهم پاسخ مثبت می‌دهیم.
آقای وزیر!
ما اهل قلم و هنرمندان هم مانند شما دلسوز و هوادار ارزش‌ها و آرمان‌ها و فرهنگ جامعه خود هستیم و در صف مبارزه با فساد و برقراری عدالت قرار داریم.
با این وصف، چرا باید جای هنرمندان در این صف خالی باشد؟ آیا زمان آن نرسیده که افق نگاه‌ها گسترش یافته و درهای سلامت فرهنگ و هنر و سینما، به روی اهالی سلامت فرهنگ و هنر به ویژه آنها که سال‌ها در داخل و خارج از کشور، مورد بی‌مهری قرار گرفته‌اند، بازشود.
پاسخ اجرایی شایسته شما به این پرسش تاریخی، می‌تواند یک اقدام بزرگ تاریخی را در تاریخ فرهنگ و هنر کشور رقم زند!
بدون دیدگاه